Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ (Μέρος 1ο)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το κείμενο αυτό είναι μια πρωτο­ποριακή πραγματεία του αείμνηστου ΣΠΥΡΟΥ ΝΑΓΟΥ στην οποία θίγει θέματα τα οποία είναι άγνωστα στην επιστήμη, όπως π.χ. την ύπαρξη ατόμων της ατομικής ουσίας με θετικό και αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, την εσωτερική δομή του αιθέρα (ο οποίος πληροί τον χώρο), τον διχασμό και αντιθετισμό της ουσίας του χάους κλπ. Πέραν αυτών, οι απόψεις που διατυπώνει μας οδηγούν στην κατανόηση και της νέας φιλοσοφικής θεώρησης της φυσικής κατά την οποία «τα πάντα προέρχονται εκ του μηδενός». Για την καλύτερη κατανόηση αυτού του κειμένου το χωρίσαμε σε 17 εδάφια τα οποία εντάξαμε σε 8 ενότητες. Το κείμενο του ΝΑΓΟΥ ανά εδάφιο (στο οποίο προστέθηκαν και τίτλοι) γράφεται με διαφορε­τικό τύπο χαρακτήρων και ακολουθούν επεξηγήσεις ως και Παραρτήματα στο τέλος για την καλύτερη κατανόησή του. Οι υποοσημειώσεις με μπλε χρώμα βρίσκονται στο τέλος του κειμένου

Οι επεξηγήσεις που δόθηκαν και τα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ αποτελούν προσωπικές μου απόψεις

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, Φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ.

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ..

2. ΤΟ ΧΑΟΣ.

3. Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ.

4. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ..

5. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ..

6. ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΕΝΟΡΓΑΝΗΣ ΖΩΗΣ.

7: Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ.

8. ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ..

Α. Η πρώτη κίνηση

Β΄ Η εκ του μηδενός αρχή

Γ΄ ο χωρος και ο χρονος

ΚΕΙΜΕΝΟ ΝΑΓΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ ΑΙΤΙΟ

Αφού εν τη προηγούμενη ομιλία μας εδείχθη ότι το τελικό αίτιο πρέπει να ενωθεί μετά του ποιητικού αιτίου εν τη εννοία της πραγματικής αρχής της Φύσεως([1]), εάν μέλλει εξ αυτής να παραχθεί άνευ αντιφάσεως και εξηγηθεί αποχρώντας η Φύσις, μένει τώρα να ίδωμεν πως εννοείται η ρηθείσα ένωσις και πια είναι η πραγματική αρχή της Φύσεως.

Δεν μας είναι γνωστό το κείμενο της αναφερομένης ως «προηγουμένης ομιλίας» του ώστε να γνωρίζουμε τι εννοεί λέγων «τελικό αίτιο» και «ποιητικό αίτιο». Στην εργασία του με τίτλο «Αλήθεια Ελευθερία Γνώσις» αναφέρει ως αρχή του Παντός([2]) «την θεία Ουσία και την θεία Ενέργεια οι οποίες διαμορφώνουν τους Κόσμους([3])». Ακολούθως αναφέρει ως ποιητική έννοια της αρχής του Συμπα­ντός τα εξής: «το Σύμπαν είναι μια προσωπικότης της οποίας η δράσις και εξέλιξις δεν δύνανται να έχει όρια. Ατέρμων Κίνησις και αέναη Ζωή συνεργαζόμενες μετά θειοτάτης ενεργείας διαμορφώ­νουν τους Κόσμους». Εξ αυτού συνάγεται ότι το ποιητικό αίτιο της αρχής του Σύμπαντος αναφέ­ρεται προφανώς στην διαμόρφωση των Κόσμων μετά την εκπόρευση των εκ του Χάους. Επομένως τελικό αίτιο της αρχής του Σύμπαντος είναι η εκ του Χάους εκπόρευση (όπως θα δούμε κατωτέρω) της Φύσεως. Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι το τελικό αίτιο αν ενωθεί μετά του ποιητικού αιτίου μας δίδει την ολοκληρωμένη εικόνα της αρχής της Φύσεως ήτοι την εκπόρευση των ουσιών της Φύσεως εκ του Χάους (τελικό αίτιο, όπως το χαρακτηρίζει) και την εκ των ουσιών αυτών διαμόρφωση των κόσμων (ποιητικό αίτιο, όπως το χαρακτηρίζει).

2^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΤΑ ΑΠΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Πραγματική αρχή του κόσμου δεν δύναται να τεθεί καμιά των γνωστών απλών υλικών ουσιών, πολύ δε ολιγότερον πάσαι. Η θεωρία μας πληροφορεί ότι αι ουσίαι, τας οποίας η χη­μεία τας ονομάζει απλάς, δεν είναι απόλυτα απλαί δηλαδή τα πρώτα στοιχεία της Φύσεως. Γιατί αν απόλυτα ένα απλούν στοιχείο ήθελε αποχωρισθεί του αντίθετου εαυτού μετά του οποίου ευρίσκεται ενωμένο, τα ομογενή μόρια ήθελον φύγει άλληλα και διασπαρεί εις το άπειρον σύστημα ακαριαία με τέ­τοια δύναμη, ώστε ήθελε αποβεί αδύνατος η εις τας αισθήσεις μας επίδρασίς τους.

Ως απλές υλικές ουσίες εννοεί αυτά τα οποία η Χημεία χαρακτηρίζει ως «στοιχεία» ή «άτομα» τα οποία, ως γνωστό, αποτελούνται από πυρήνα (ο οποίος συγκροτείται από πρωτόνια και ουδετερόνια) και από φλοιό (ο οποίος αποτελείται από στιβάδες ηλεκτρονίων) δηλαδή έχουν εσω­τερική δομή την οποία συγκροτούν τα γνωστά μας στοιχειώδη σωματίδια (ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης και τα στοιχειώδη σωματίδια έχουν εσωτερική δομή. Συνεπώς πραγματικά απλά στοι­χεία που αναφέρει το κείμενο, δεν είναι τα γνωστά μας από την Χημεία στοιχεία ή άτομα (τα οποία δεν είναι άτμητα), ούτε τα στοιχειώδη σωματίδια. Τα πραγματικά απλά (και άτμητα) άτομα θα εξετασθούν στο εδάφιο 7.

2. ΤΟ ΧΑΟΣ

Η προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση χαρακτηρίζεται από την Ελληνική παρά­δοση ως Χάος. Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση γιατί η ανθρώπινη διανόηση είναι μεταγενέστερη εκδήλωση από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χά­ους και την συγκρότηση των κό­σμων σε μορ­φικά Είναι. Το πνεύμα με τις αι­σθήσεις του έχει ως αντι­κείμενο έρευνάς του την Φύση. Συνεπώς τα αναφερόμενα κατωτέρω δεν είναι αποτέλεσμα αμέσου εποπτείας ούτε από πνεύμα υπέρτατης διανοήσεως και συνεπώς γεννάται το ερώτημα: «πως ο συντάκτης αυτού του κειμένου άντλησε τις πληροφορίες του;». Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι εκ του αποτελέσματος δια της αναγωγής της σκέψεως αφαιρετικά. Βε­βαίως αυτή η αναγωγή της σκέψεως και μάλιστα αφαιρετικά απαιτεί υψίστη διανοητική λειτουργία και συνεπώς προσόν ολίγων διανοιών!

3^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ

Αν τεθεί ως αρχή φυσιολογική ή κοσμογονική μια ενεργός ουσία η οποία ως ενεργός δεν είναι ούτε ψιλή έννοια ούτε προ­σόν αλλ’ έχει υπόστασιν, δεν είναι ούτε πνεύμα ούτε ύλη, αλ­λά [είναι] κάτι ουδέ­τερο, ενώ και πνεύμα και ύλη υπάρχουν δυνάμει. Αυτή η ουσία δύναται να παρασταθεί προσφυώς δια του συμ­βολικού γράμματος Α°, εις το οποίον ο μηδενικός εκθέτης ση­μαίνει κάποια δύναμις ηρε­μούσα, αρχή της λεγόμενης ψυχής του κόσμου.

Η ρηθείσα δε ουσία ή αυθυπόστατος δύναμις, κα­τά τις Πανθεϊστικές δοξασίες, δεν λαμβάνε­ται απόλυτος και ανεξάρτητη, αλλά έχουσα κάποια σχέση προς το απόλυτο όν.

Θεωρεί ως φυσιολογική ή κοσμογονική Αρχή της Φύσεως μια Ενεργό Ουσία([4]) (Ενεργό Ύπαρξη) και αναφέρει αρχικά τι δεν εί­ναι η ενεργός ουσία ώστε να γίνει κατόπιν ευκολότερα κατανοητό τι είναι αυτή η ενεργός ουσία.

ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ: Αναφέρει ότι η ενεργός ουσία δεν είναι ούτε «ψιλή έν­νοια» και ούτε «προσόν» Ως ψιλή έννοια εννοείται η ουσία απογυμνωμένη από όλες της τις ιδιό­τητές της, μεταξύ των οποίων είναι η ικανότητα δράσης της. Αυτό όμως το αποκλείει διότι τότε δεν θα ήταν ενεργός αλλά ανενεργός. Ως προσόν εννοείται η ιδιότητα κάποιας ουσίας και όχι αυτή η ίδια η ουσία επομένως η ενεργός ουσία αν ήταν προσόν τότε δεν θα είχε υπόσταση. Αναφέρει στην συνέχεια ότι η ενεργός ουσία δεν είναι «πνεύμα» ούτε «ύλη» αλλά το πνεύμα και η ύλη υπάρχουν στην ενεργό ουσία «εν δυνάμει» δηλαδή σε δυναμική (ή άλλως ανεκδήλωτη) κατάσταση. Κατ’ αρ­χήν ως ύλη εδώ εννοεί την υλική ουσία, αυτήν που ο Πλάτων την χαρακτηρίζει ως Μεριστή Ουσία και ως πνεύμα εννοεί αυτήν που ο Πλάτων την χαρακτηρίζει ως Αμέριστη Ουσία. Συνεπώς η Ενεργός Ουσία στην προ της εκδηλώσεώς της κατάστασή της δεν έχει ούτε υλική ούτε πνευματική υπόσταση, δηλαδή δεν έχει τις ιδιότητες ούτε της αμέριστης ούτε της μεριστής ουσίας, αλλά την με­ριστή και την αμέριστη ουσία τις εμπεριέχει σε ανεκδήλωτη κατά­σταση. Αλλά τότε τι είναι αυτή η Ενεργός Ουσία;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ: Είναι η ουσία από την οποία εκπορεύτηκε([5]) η Φύση αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και συνεπώς εμπεριέχει εντός της όχι μόνον τις ουσίες από τις οποίες αποτελείται η Φύση αλλά και τις δυνάμεις αυτών των ουσιών που εκδηλώθηκαν και θα εκδηλω­θούν στον άπειρο χρόνο είναι δηλαδή η ουσία του Χάους εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Φύση και εκ του οποίου η εκπόρευση νέων ουσιών στο εκδηλωμένο Σύμπαν συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στο άπειρο χρόνο. Συνεπώς η ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ (όπως αναφέρει το κείμενο) είναι μια ύπαρξη (ουσία) την οποία δεν την δημιούργησε κανένας (αυθυπόστατη) και η οποία δεν εκδηλώνει δράση (ηρεμούσα) όμως έχει την δυνατότητα (ως δύναμη) να εμφανίσει δράση (αφού ορίζεται ως ενεργός) και να εκδηλώσει κάποιο αποτέλεσμα. Η ενεργός ουσία αποτελεί την αρχή της λεγομένης Ψυχής του Κόσμου δηλαδή την αρχική κατάσταση της λεγομένης Ψυχή του Κόσμου.

Κατά τις Πανθεϊστικές δοξασίες η Ενεργός Ουσία (ή αυθυπόστατη δύναμη) δεν είναι ουσία απόλυτη και ανεξάρτητη αλλά θεωρείται ότι έχει κάποια σχέση με το απόλυτο ον (δηλαδή τον Θεό των βιβλικών θρησκειών). Πανθεϊσμός είναι η δο­ξασία σύμφωνα με την οποία τα πάντα είναι το απόλυτο ον ή ο Θεός. Αυτό μπορεί να νοηθεί: ή ότι το απόλυτο ον είναι η μόνη πραγματικότητα και η φύση είναι ένα σύνολο εκδηλώσεων ή απορροιών του (π.χ. πανθεϊσμός Spinoza) ή ότι η Φύση είναι η μόνη πραγματικότητα και ως απόλυτο ον πρέπει να θεωρήσουμε το σύ­νολο όλων όσων υπάρχουν στην Φύση (π.χ. πανθεϊσμός του D’ Holbach, του Diderot και του Χέγ­γελ). Η ενεργός ουσία ή αυθυπόστατη δύναμη κατά την πρώτη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ως απόρροια του απολύτου όντος ενώ κατά την δεύτερη άποψη πρέπει να θεωρηθεί ότι ή δεν υπάρχει απόλυτο ον ή αν υπάρχει αυτό ταυτίζεται με την Φύση. Οι δύο θεωρήσεις ονομάζονται και ως πανθεϊστικός νατουραλισμός ή ως πανθεϊστικός ματε­ριαλισμός αντίστοιχα.

Οι απόψεις της επιστήμης

Η επικρατέστερη σύγχρονη θεωρία([6]) για την αρχή του Απείρου (δηλαδή της Φύσεως) είναι η θεωρία της αρχικής Με­γάλης Έκρη­ξης (Big Bang) σύμ­φωνα με την οποία το Άπειρο ξεκί­νησε με την έκρηξη του Αρχικού «Ατό­μου» το οποίο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (singularity) και όταν η ηλικία του ήταν μικρότερη από τον «χρόνο Plank» (10^-43 sec), τότε η ακτίνα του ορατού σήμερα Σύμπαντος ήταν μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου δηλαδή είχε απεί­ρως μικρές διαστάσεις (δηλαδή Μηδέν; ) με άπειρη πυκνό­τητα και η θερμο­κρα­σία του ήταν 10³² Κ. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεω­ρήσουμε τον παρά­γοντα κλίμακας R=0 και τον παράγοντα χρόνος t=0. Οι σημερινές ασύλληπτες διαστάσεις του σύμπαντος είναι αποτέλεσμα της συνεχούς διαστολής του.

Επισημαίνεται ότι η φιλοσοφία δεν δέχεται την εκπόρευση της Φύσεως ως αποτέλεσμα εκρήξεως δηλαδή την δι’ απότομης και βιαίας αλλαγής εξόδου εκ του μηδενός της ουσίας του Απείρου([7]). Θεωρεί ότι ο διχασμός και αντιθετισμός έγινε κάποια στιγμή σταδιακά και όχι με τρόπο που θα το ορίζαμε ως έκρηξη.

4^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΙΣΜΟΣ

Εν όσω εις αυτήν την ουσίαν η δύναμις θεωρείται ηρεμούσα δεν υπάρχει ούτε Κόσμος ούτε Χώρος αλλά αμετάβλητη αιω­νιότητα. Επειδή εκ της αρχικής ουσίας και δυνάμεως δεν δύ­ναται να προέλθει η Φύσις και αι εις αυτήν Κίνησις και Ζωή, υπο­τίθεται αναγκαίος κάποιος διχασμός, δηλαδή αντιθετισμός, της εν αυτή δυνάμεως(β). Ο διχασμός ή αντιθετισμός αυτός λοι­πόν δύναται να παρα­χθεί δια των σημείων + και –

(β) Οι αρχαιότεροι αστρονόμοι εξηγώντας την κεντρομόλο κίνηση (δύναμη) των πλανητών εκ της έλξεως και βαρύτητας δεν μπορούσαν να εξηγήσουν και την κεντρόφυγα. Όθεν αναγκάσθησαν να την αποδώσουν εις κάποιο άμεσο ωθισμό του Θεού και επομένως να την εξηγήσουν εκ του σκοπού. Αλλά κατά την θεωρία, που εκθέτουμε και αναπτύσουμε η κεντρίφυξ δύναμης εξηγείται και μόνον ο αρχέγονος στοχασμός και η πρώτη κίνησης της κοσμογονικής ουσίας απαιτεί την εκ του σκοπού εξή­γησιν.

Δύναμη της ενεργού ουσίας είναι η τάση προς ενεργοποίηση της ενεργού ουσίας. Όσο η Δύναμη αυτή ήταν σε ηρεμία δεν υπήρχε ούτε Χώρος ούτε Κόσμος αλλά επικρατούσε αμετάβλητη αιωνιότητα. Για να εκπορευτούν οι Κόσμοι που συνιστούν την Φύση και οι νόμοι της Κινήσεως και της ζωής που είναι εκδηλωμένοι στην Φύση έπρεπε να γίνει διχασμός και αντιθετισμός της δυνάμεως της ενεργού ουσίας.

Διχασμός της ενεργού ουσίας είναι ο χωρισμός αυτής σε δύο ίσα μέρη τα Α και Α’ (όπως τα αναφέρει στο εδάφιο 7) ώστε αν θεωρήσουμε την αρχική κατάσταση της ενεργού ουσίας με το Α° τότε θα ισχύουν οι εξισώσεις:

Α = Α΄

και Α + Α΄ = Α°

Αντιθετισμός της ενεργού ουσίας είναι η εμφάνιση αυτής σε δύο αντιθέτου δράσεως μερών + και – . Διχασμός με ταυτόχρονο αντιθετισμό σημαίνει τα δύο μέρη να είναι ίσα και αντιθέτου δράσεως δηλαδή Α+ και Α– (όπως τα αναφέρει στο εδάφιο 7) ώστε αν θεωρήσουμε την αρχική κατάσταση της ενεργού ουσίας με το Α° τότε να ισχύουν οι εξισώσεις:

|Α+| = |Α –|

και (Α+) + (Α–) = Α°

Όπως παρατηρούμε, τοποθετεί τα σημεία + και – μετά τον χαρακτήρα γιατί συμβολίζουν ηλεκτρικά φορτία (ιδέ στο εδάφιο 7) και όχι θετική και αρνητική κατάσταση π.χ. θετική και αρνητική ύλη όπως αναφέρουμε στο παράρτημα Β.

Ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να γίνει διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ου­σίας ώστε να εκδηλωθεί η Φύση είναι διότι θα πρέπει η επανένωση των δύο μερών Α+ και Α– να επαναφέρει τις ουσίες της Φύσεως στην αρχική τους κατάσταση την Α° (το Χάος), ώστε να ισχύουν οι προαναφερθείσες εξισώσεις άλλως δεν θα υπήρχε ισορροπία στις ουσίες της Φύσεως. Μας είναι γνωστό άλλως τε ότι η φύση κυριαρχείται από την ύπαρξη δύο αντιθέτων καταστάσεως π.χ.: Μεριστή και Αμέριστη ουσία, Άρρεν και Θήλυ, Φως και Σκότος (Ημέρα κα Νύκτα) κλπ.

Τέλος στην υποσημείωση (β) αναφέρει ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα έχουν εξήγηση η οποία δεν πρέπει να ερμηνεύεται με βάση την ύπαρξη σκοπού (π.χ. στο εδάφιο 10) αλλά μόνον ο αρχέγονος στοχασμός και η πρώτη κίνηση απαιτούν την εκ του σκοπού εξήγηση. Ως αρχέγονο στοχασμό εννοεί την βούληση και θέληση του υπέρτατου όντος για την εκδήλωση της πρώτης κινήσεως στην κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία που αναφέρεται κατωτέρω (στο εδάφιο 5).

3. Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Η εκπόρευση της Φύσεως εκ της απολύτου ηρεμίας της ενεργού ουσίας (του Χάους) είναι αποτέλεσμα του Νόμου της Κινήσεως. Το πρόβλημα όμως εν προκειμένω είναι: ποιο ήταν το αίτιο το οποίο προκάλεσε την πρώτη κίνηση δηλαδή ποίο ήταν το αίτιο το οποίο προκάλεσε την έναρξη της δράσεως της κινήσεως ώστε να εκπορευτεί η Φύση.

5^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ

Η εκ της απολύτου ηρεμίας αυτή εξέλευσις και κίνησις της κοσμογονικής ουσίας, η εξαγόμενη ει μη εκ του σκοπού (διότι δια να δράση έπρεπε να κινηθή κ.λ.π., προϋποθέτει βούλησιν και επομένως ύπαρξη πνεύματος του τινός απόλυτου όντος),

Για να ενεργοποιηθεί και εξέλθει η Κοσμογονική (ή Ενεργός) Ουσία εκ της απολύτου ηρεμίας και να εκπορευτεί η Φύση έπρεπε να υπάρ­ξει μια ΠΡΩΤΗ κίνηση. Σκοπός της ΠΡΩΤΗΣ κινήσεως ήταν η δημιουργία της Φύσεως. Η θεώρηση όμως της υπάρ­ξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την ύπαρξη πνεύματος κάποιου απολύτου όντος. Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη κίνηση είναι αποτέλεσμα μιας ώθησης έξωθεν επιβαλλομένης από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον ή «θεό», όπως πιστεύουν οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών.

Επισημαίνεται ότι η πρώτη αυτή κίνηση στην ενεργό ουσία αρχικά πρέπει να ήταν μια απειροελαχίστη κίνηση η οποία κατόπιν εκδηλώθηκε ως μετατόπιση «εν χώρω».

6^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΓΕΝΝΗΣΗ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ

γεννά δε τον Χώρο και τον Χρόνο και την εν Χώρω και Χρόνω αναπτυσσομένη Φύσιν, ως εξής φαίνεται: Η έκτασις της Κινή­σεως της εν τη κοσμογονική ουσία κατά σκοπό εκτεθείσης και εις ενέργεια μετάβασης δυνάμεως παρήγαγε τον ΧΩΡΟ, (Όσον μάλλον εκτεταμένη ήταν η Κίνησις τόσο εκτεταμένος ήθελε είναι και ο Χώρος) η δε παράτασις αυτής [της κινήσεως] τον ΧΡΟΝΟ. Ώστε αμ­φότερα αυτά (Χώρος και Χρόνος) ήθελον μηδενισθεί αν η κοσμογονική ουσία επέστρεφε εις την προϋ­ποτεθείσαν απόλυτον αυτής ηρεμίαν.

Η γέννηση του χώρου και του χρόνου είναι το άμεσο αποτέλεσμα της έξωθεν επιβληθείσης πρώτης κινήσεως στην κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί μια μετατόπιση «εν χώρω»:

Ο χώρος (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της ΕΚΤΑΣΕΩΣ της κινήσεως της δυνάμεως στην κοσμογονική ουσία δηλαδή της επιμηκύνσεως (ή του απλώματος) της ουσίας κατά «χώρω». Συνεπώς όσο μακρύτερη είναι η κίνηση τόσο μεγαλύτερος είναι και ο χώρος ο οποίος παράγεται. Εξ αυτού συνάγεται ότι ο χώρος παράγεται από την έκταση ή επιμήκυνση της κινήσεως της ουσίας και οι σημερινές ασύλληπτες διαστάσεις αυτού του χώρου δείχνουν την αντίστοιχη αύξηση της εκτάσεως αυτής της κινήσεως και,

Ο χρόνος (όπως αναφέρει) είναι αποτέλεσμα της ΠΑΡΑΤΑΣΗΣ της κινήσεως δηλαδή της . Αυτό σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η παράταση της κινήσεως (δηλαδή όσο πιο παρατεταμένη είναι η διάρκεια της κινήσεως) τόσο μεγαλύτερος είναι και ο χρόνος. Όταν αναφέρει «παράταση» της κινήσεως πρέπει να εννοεί την χρονική διάρκεια του κάθε γεγονότος, η δε διάρκεια της κινήσεως είναι μέτρο της ταχύτητας ροής του χρόνου. Αυτή η ροή του χρόνου βαίνει με αυξανόμενο ρυθμό και αποτελεί μέτρο της εξελίξεως, η οποία επίσης βαίνει με αυξανόμενο ρυθμό. Αύξηση της ταχύτητας ροής του χρόνου σημαίνει μείωση της χρονικής διάρκειας εξελίξεως ενός γεγονότος και αντίστοιχα έχουμε επιτάχυνση της εξελίξεως.

Η εκδήλωση της κινήσεως στην Φύση πρέπει να είναι αδιάκοπη γιατί αν η κίνηση διακόψει την δράση της τότε η κοσμογονική ουσία θα επιστρέψει στη «απόλυτη» ηρεμία και ο χώρος και ο χρόνος θα επιστρέψουν στο μηδέν. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί γιατί η κίνηση στην εκδηλωμένη Φύση εμφανίζεται επίσης και ως εσωτερική ώθηση προς αύ­ξηση των δυναμικοτήτων της ουσίας ή άλλως ως εσωτερική ώθηση προς εκδήλωση των νόμων της ουσίας και είναι συνεχώς αυξανομένη με επιταχυνόμενο ρυθμό. Αυτό φαίνεται άλλως τε τόσο από την συνεχώς επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος και την επιταχυνομένη αύξηση της ροής του χρόνου. Όμως από την στιγμή που η ουσία της Φύσεως αυξήσει τις δυναμικότητές της δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής προς τα πίσω με μείωση των δυναμικοτήτων της. Συνεπώς η εξέ­λιξη της Φύσεως θα ακολουθήσει την προς τα πρόσω πορεία της στον άπειρο χρόνο χωρίς τέλος.

4. Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

Οι ουσίες της Φύσεως είναι δυο. Είναι αυτές που ο Πλάτων τις χαρακτηρίζει ως Μεριστή και ως Αμέριστης ουσία. Σχετικά με τις ουσίες αυτές ο Σπ. Νάγος αναφέρει:

Η ΜΕΡΙΣΤΗ (ή Ατομική) ουσία, στο εκδηλωμένο Σύμπαν, αποτελείται από το άπειρο πλήθος ατόμων. Τα ΆΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές (δηλαδή ως μαθημα­τικά σημεία χωρίς διαστάσεις) και έχουν κέντρο και περιφέρεια. Κέντρο είναι η ΔΥΝΑΜΗ του ατόμου η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Κινήσεως. Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το ΕΙΝΑΙ του ατό­μου η οποία έχει την έννοια της ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ του ατόμου και εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ζωής([8]). Με την εμφάνιση των ατόμων στην Φύση (δηλαδή στην ενεργητική κατάσταση), ο μεν Νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του, ενώ ο Νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί την ατομικότητα του κάθε ατόμου διακεκριμένη έναντι των άλλων ατόμων.

Η ΑΜΕΡΙΣΤΗ (ή Συνεχή) ουσία, στο εκδηλωμένο Σύμπαν, αποτελεί με το Είναι της τον ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ μέσα στον οποίο ενεργούν τα άτομα της ατομικής ουσίας. Συνεπώς είναι το άπειρο περιέχον του Σύ­μπαντος εντός του οποίου τα πάντα γίνονται. Η Συνεχής Ουσία ή ΑΙΘΕΡΑΣ είναι η πάντα συνεχής προς τον εαυτό της και το γεγονός αυτό δίνει την έννοια του Χώρου. Η Συνεχής Ουσία έχει σε εκδήλωση τον Νόμο της Ενεργείας και γι’ αυτό η συνεχής ουσία ονομάστηκε Ενέργεια από ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας. Ενέργεια είναι εκείνο το οποίο συγκροτεί τις μορφές των κόσμων αλλά και αποσυνθέτει αυτές προκειμένου να διαπλάσει εκ των αποσυντεθεισών μορφών άλλες αρτιότε­ρες.

7^ον Εδάφιο κειμένου Νάγου ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

Επειδή δε η εις τα προηγούμενα στοιχεία Α και Α΄, η ενεργούσα δύναμις, ενεργεί εξωτερικώς, δύναται το μεν Α+ να θεωρηθεί εξ απείρων ομογενών ατόμων α+ συγκείμενον, το δε Α– ομοίως εξ απείρων ατόμων α– συγκείμενον, ονο­μαζομένων ατόμων των ελαχίστων και εις το μηδέν εγγυτάτω εν Χώρω μορίων αυτών.

Επειδή τα κοσμογονικά στοιχεία αυ­τών Α+ και Α– και τα απειροστημόριά τους άτομα α+ και α– προήλθαν εκ του διχασμού μιας και της αυτής ουσίας, τείνουν εις την πρώτη τους ενότητα. Όθεν προέρχεται η διηνεκής φυ­γή των ομογενών ατόμων και η έλξις των ετερογενών ως αντί­θετα κατά διευθύνσεις δύο φαινόμενα, πράγμα που μας το δει­κνύει μεν η Χημεία χωρίς όμως να δύναται και να μας το εξηγή­ση. (Από αυτό ακριβώς βλέπουμε την χρησιμότητα της φιλο­σοφίας, γιατί μόνη η Χημεία κ.λ.π. δεν μπορεί να εξηγήση τα πράγματα).

Η έξοδος της Ενεργού Ουσίας εκ της απολύτου ηρεμίας έγινε με διχασμό και αντιθετισμό της σε δύο ίσα στοιχεία αντιθέτου δράσεως το στοιχείο Α+ και το Α– (όπως εξηγήθηκε ανωτέρω στο εδάφιο 4).

Τα στοιχεία αυτά (Α+ και Α –) αποτε­λούνται από ένα άπειρο πλήθος ομογενών ατόμων των οποίων οι δια­στάσεις είναι κοντά στο μηδέν δηλαδή είναι σημειακά (χωρίς διαστάσεις) ως εξής: το στοιχείο Α+ είναι το σύνολο των ατόμων α+ ενώ το στοιχείο Α– είναι το σύνολο των ατόμων α–. Τα ομογενή άτομα (δηλ. όσα έχουν το ίδιο σημείο π.χ. α+) απωθούνται μεταξύ τους ενώ τα ετερογενή (δηλ. όσα έχουν αντίθετα σημεία π.χ. α+ και α–) έλκονται.

Τα άτομα α+ και α– πρέπει να θεωρηθούν ότι είναι τα Άτομα της Ατομικής (ή Μεριστής) Ου­σίας, η οποία αποτελείται από άτομα δύο καταστάσεων (α+ και α–). Το + πρέπει να θεωρηθεί ως το θετικό ηλεκτρικό φορτίο και το – ως το αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο. Έτσι, σε μια απλουστευμένη προσέγγιση, ένα π.χ. ηλεκτρόνιο είναι μια πυκνή συσσωμάτωση([9]) από άτομα α+ και α– αλλά τα άτομα α– είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ηλεκτρόνιο να έχει αρνητικό φορτίο ενώ ένα ποζιτρόνιο είναι ομοίως μια πυκνή συσσωμάτωση από άτομα α+ και α– αλλά τα άτομα α+ είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ποζιτρόνιο να έχει θετικό φορτίο. Το αυτό πρέπει να θε­ωρήσουμε και για τα λοιπά λεπτόνια ενώ τα αδρόνια (π.χ. τα πρωτόνια κλπ) συγκροτούνται κατά την άποψη της επιστήμης από κουάρκς([10]) δηλαδή έχουν σύνθετη εσωτερική δομή γιατί τα κουάρκς είναι λεπτόνια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δύναται να εξηγηθεί το ηλεκτρικό([11]) φορτίο των στοιχειωδών σωματιδίων.

Συνέχεια: Μέρος 2ο, Μέρος 3ο