Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να το εξηγήσει με απλά λόγια, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος του σκανδάλου. Κανένα οικονομικό παιχνίδι δεν είναι πέραν της κατανόησης ενός φιλομαθή αποφοίτου λυκείου, εάν του το παρουσιάσουν χωρίς τις χιλιάδες τεχνικών όρων που στόχο έχουν να τον αποτρέψουν από το να μάθει πως το παιχνίδι είναι περίπλοκο αλλά απλό.Απολαύστε λοιπόν και αναρωτηθείτε γιατί κανείς -της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- δεν ασχολείται με το θέμα.
Για αρχή ας εξηγήσουμε με τους ορισμούς.
Repo: Ο Άγγελος έχει ένα 10ετες ομόλογο του ελληνικού δημοσίου που αγόρασε το 2008 και το οποίο κρατά για να σπουδάσει τα παιδιά του. Έρχεται ο Ξερόλας και του λέει. Άγγελέ μου, θέλεις να μου δανείσεις το ομόλογό σου για ένα μήνα; Σου υπόσχομαι πως θα στο επιστρέψω πλυμένο γυαλισμένο και ατόφιο και μάλιστα για τον κόπο σου θα σου δώσω κι ένα μικρό ποσό που θα το συμφωνήσουμε από τώρα (ας πουμε 20ευρώ). Ο Άγγελος συμφωνεί και έτσι το ομόλογο έρχεται στα χέρια του Ξερόλα που για ένα μήνα μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, φτάνει στο τέλος του μήνα να το επιστρέψει στον Άγγελο μαζί με το ποσό που συμφωνήσανε. Αυτό είναι ένα ρέπο.
Spread: τα ομόλογα, περίπου όπως και οι προθεσμιακές καταθέσεις έχουν ένα επιτόκιο το οποίο καθορίζεται τη στιγμή της έκδοσής τους. Όταν λέμε 5ετές ομόλογο 1000 ευρώ με απόδοση 5%, εννοούμε πως αυτός που θα το αγοράσει για τα επόμενα 5 χρόνια θα βγάζει 50 ευρώ το χρόνο. Το spread είναι η διαφορά του επιτοκίου που πληρώνει ένα κράτος σε σχέση με το επιτόκιο που πληρώνει ένα άλλο κράτος το οποίο θεωρούμε ως βάση. Δηλαδή εάν η γερμανία για το 5ετες ομόλογο πληρώνει σήμερα 3% και η Έλλάδα 5%, τότε το spread είναι 2% ή 200 μονάδες βάσης (πρακτικά 200εκατοστά).
Εδώ δεν θα εξηγήσω κάτι για να μη μακρυγορούμε και μπλεκόμαστε, όχι όμως γιατί είναι δύσκολο να εξηγηθεί:
Η τιμή ενός (παλιού) ομολόγου, πέφτει όσο ανεβαίνει το σημερινό επιτόκιό της ίδιας τάξης ομολόγων. Με λίγα λόγια, όταν ανεβαίνουν τα spread στα 5ετη ομόλογα, αυτόματα ο πρώτος χαμένος δεν είναι το δημόσιο, αλλά όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους παλιότερα ομόλογα της ίδιας τάξης (δηλαδή 5ετή). Το δημόσιο, ζημιώνεται έμμεσα με δύο τρόπους. Α) από τη μειωμένη αξιοπιστία του (όσοι αγοράζουν τα ομολογά του χάνουν) και Β) όταν ξαναβγεί στην αγορά να εκδόσει καινούργια ομόλογα, επειδή τα ομόλογα αυτά θα έχουν υψηλότερο επιτόκιο.
Short Selling: Ο Ξερόλας με το δανεικό ομόλογο του Άγγελου στα χέρια του, πάει στην αγορά και το πουλάει 1000 ευρω. Περιμένει μερικές μέρες, και η τιμή του ομολόγου πέφτει στην αγορά. Τότε ξανα-αγοράζει ένα ίδιο ομόλογο (10ετες εκδόσεως 2008) με μολις 900 ευρώ. Ο Ξερόλας λοιπόν, πούλησε ένα δανεικό ομόλογο 1000 ευρώ, αγόρασε το ίδιο ομόλογο 900 ευρώ μερικές μέρες αργότερα, και τώρα έχει στα χέρια του ένα ομόλογο ίδιο με αυτό που έχει δανειστεί, συν 100 ευρώ στην τσέπη (1000-900=100). Επιστρέφει στο τέλος του μήνα το ομόλογο στον Άγγελο, του δίνει και τα συμφωνημένα 20 ευρώ από τα 100 που κέρδισε και κρατά τα 80 για τον δικό του κόπο.
Από την παραπάνω διαδικασία, καταλαβαίνουμε πως ο πρώτος χαμένος είναι ο Άγγελος που έχει το ομόλογο στα χέρια του και ο πιο κερδισμένος είναι ο Ξερόλας που κέρδισε από αυτή την πτώση.
Naked Short Selling: Επειδή ο Ξερόλας είναι φύσει άπληστος και θέλει να κερδίσει παραπάνω από τα 100 ευρώ που κέρδισε με την παραπάνω διαδικασία κάνει το εξής. Ενώ έχει δανειστεί από τον Άγγελο μόλις ένα 5ετες ομόλογο αξίας 1000ευρώ, πάει στην αγορά και πουλάει 10 ομόλογα αξίας 1000ευρώ το καθένα. Στην ουσία τα 9 από αυτά τα ομόλογα που πούλησε δεν υπάρχουν, είναι δηλαδή γυμνά (naked).
Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη πρακτική short selling, καθώς δεν μπαίνει κανένα όριο στα πόσα γυμνά ομόλογα μπορεί κάποιος να πουλήσει.
Στο απλό short selling, το όριο είναι τα πόσα ομόλογα υπάρχουν διαθέσιμα για πρόχειρο δανεισμό (repo).
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια εικονική υπερπροσφορά ομολόγων στην αγορά και η ίδια αυτή η υπερπροσφορά να ρίξει τις τιμές. Πρακτικά η πτώση των τιμών γίνεται μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία και αυτός που εκτέλεσε την γυμνή πώληση το μόνο που έχει να κάνει, είναι -εκμεταλλευόμενος τον πανικό που δημιούργησε- να αγοράσει αυτά τα 10 ομόλογα πίσω σε σημαντικά χαμηλότερες τιμές.
Τώρα η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από μία μακροσκελή και επίτηδες δυσνόητη επιστολή παραδέχθηκε πως η παραπάνω πρακτική (το naked short) ήταν ανεκτή με ένα παραθυράκι που είχε αφήσει και θα εξηγήσουμε αμέσως.
Όταν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο στην αγορά (Ηλεκτρονικη Δευτερογενης Αγορα Τίτλων που ανήκει στην ΤτΕ), είναι υποχρεωμένος μέσα σε διάστημα 3 ημερών να το παραδώσει στους διαπραγματευτές, προκειμένου να περιέλθει στα χέρια του αγοραστή. Αυτό είναι το λεγόμενο Τ+3. Υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα, να πουλήσεις ένα ομόλογο σήμερα που δεν διαθέτεις.
Αρα χρωστάς στον διαπραγματευτή ένα ομόλογο και πρέπει να το παραδώσεις σε 3 μέρες. Αν το ξανα-αγοράσεις μετά από δύο μέρες από τον ίδιο διαπραγματευτή, τότε ο διαπραγματευτής κάνει τα στραβά μάτια και πρακτικά ακυρώνει το χρέος σου (διότι ένα ομόλογο πουλησες, ένα αγόρασες, το άθροισμα σε ομόλογα είναι μηδέν).
Αυτό πρακτικά είναι μία πράξη naked short selling καθώς την ώρα που πουλούσες το ομόλογο, δεν είχες την υποχρέωση να το διαθέτεις (εστω και δανεικό όπως περιγράψαμε με τα repo).
Επειδή 3 μέρες είναι συνήθως ένα μικρό διάστημα για να αλλάξουν οι τιμές των ομολόγων σε κανονικές συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με το να κάνει naked short selling με αυτόν τον τρόπο. Για να κερδίσεις από μια τέτοια κατάσταση, πρέπει να πέσει αρκετά η τιμή μέσα σε μόλις 3 μέρες.
Η μπαλκονόπορτα της ΤτΕ
Αυτή είναι η κανονική διαδικασία. Όμως σε αυτή τη διαδικασία υπήρχε ένα παραθυράκι που η ΤτΕ είχε αφήσει ανοιχτό. Και αυτό το παραθυράκι ονομαζόταν failed εντολές. Όταν λοιπόν κάποιος πουλάει ένα ομόλογο, πρέπει σε 3 μέρες να το παραδώσει. Εάν δεν το κάνει, τότε η συναλλαγή θεωρείται failed, δηλαδή αποτυχημένη. Αποτυχημένη όμως δεν σημαίνει πως ακυρώνεται, διότι η πώληση έχει γίνει και υπάρχει ένας αγοραστής που περιμένει το ομόλογό του. Άρα στην ουσία η εντολή παραμένει εκκρεμής μέχρι ο πωλητής να φέρει το ομόλογο που έχει υποσχεθεί. Εάν ο πωλητής κάνει τον κινέζο, αυτό μπορεί να παραμείνει μέχρι και για 10 μέρες. Εάν το παρακάνει, τότε ο διαπραγματευτής έχει υποχρέωση να αγοράσει ένα ομόλογο ο ίδιος, να το δώσει στον αγοραστή και να στείλει τον λογαριασμό στον πωλητή. Όμως αυτό συνήθως δεν γίνεται διότι ο πωλητής που κάνει τον κινέζο, ξέρει μέχρι που τον παίρνει.
Με αυτόν τον τρόπο, ένας πωλητής ελληνικών ομολόγων μπορούσε να διατηρεί τη θέση του ανοιχτή για 10και μέρες χωρίς να έχει στα χέρια του το ομόλογο που είχε πουλήσει. Πρακτικά μπορούσε δηλαδή να έχει μια naked short εντολή χωρίς σχεδόν κανείς να τον ελέγχει.
Τον Οκτώβρη του 2009 η ΤτΕ πήρε μία απόφαση να απλοποιήσει ακόμα περισσότερο αυτή τη διαδικασία, διευκολύνοντας θεωρητικά οποιονδήποτε ήθελε να παίξει με αυτό το παραθυράκι. Τώρα, επειδή πιο πάνω εξηγήσαμε πόσο επικίνδυνο και πρακτικά παράνομο παιχνίδι είναι οι naked short εντολές. Εάν το συνδυάσουμε και με τη μπαλκονόπορτα που άνοιξε η ΤτΕ και τα απανωτά δημοσιεύματα για την ελληνική κρίση, καταλαβαίνουμε πως αυτό ήταν μία συνταγή που επέτρεπε σε οποιονδήποτε να εκτελέσει naked short εντολές για τουλάχιστον 10 συνεχείς ημέρες.
Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο, μέχρι που στις 8 Απρίλη το πράγμα ξεχείλωσε. Τότε, η επιτροπή που ελέγχει τον ΗΔΑΤ αποφάσισε να κλείσει το παράθυρο των failed εντολων με τον εξής απλό τρόπο. Για κάθε εντολή πώλησης, ο πωλητής θα πρέπει να προσκομίζει ένα ρέπο ημέρας αντίστοιχου ομολόγου (ένα δανεικό ομόλογο μίας ημέρας δηλαδή) μέχρι να προσκομίσει το πραγματικό ομόλογο που έχει στα χέρια του.
Πόρισμα πρώτο:
Η ΤτΕ είχε αφήσει ανοικτό ένα πολύ επικίνδυνο παράθυρο στην αγορά ομολόγων. Είτε το έκανε τον Οκτώβρη, είτε πιο πριν, αυτό το παράθυρο είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες κρίσης να δημιουργήσει καταστάσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Άρα ο κ.Προβόπουλος είναι απολύτως υπεύθυνος γιαυτό το παράθυρο και θα πρέπει να παραιτηθεί.
Εάν δεν μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτού του παράθυρου, είναι ανίκανος. Εάν ήξερε, τότε είναι συνένοχος και θα πρέπει να μιλήσει με τον εισαγγελέα. Και ειλικρινά σε τέτοιες θέσεις, και σε τόσο απλές έννοιες σαν αυτές που μόλις εξήγησα, μου φαίνεται απίθανο κάποιος να μην καταλαβαίνει.
Πόρισμα δεύτερο:
Είναι πολύ εύκολο να δούμε εάν η περαιτέρω διευκόλυνση του Οκτώβρη του 2009 είχε κάποιο πραγματικό αντίκτυπο υποτιμητικής κερδοσκοπίας. Δεν χρειάζεται παρά να δούμε σε καθημερινή βάση τις πράξεις και τους όγκους των ομολόγων από τις αρχές του 2009 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να δούμε τις πράξεις και τους όγκους των failed εντολών, του παραθύρου δηλαδή που χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήθελαν να κάνουν naked short selling. Εάν προκύψει πως ένας ικανός όγκος πράξεων γινόταν fail, τότε πάλι ο εισαγγελέας θα πρέπει να παρέμβει.
Πόρισμα τρίτο:
Για το χάλι της χώρας, ευθυνόμαστε όλοι ως κοινωνία, ως επιχειρήσεις και ως πολιτικό προσωπικό. Για το τεράστιο χρέος μας δεν φταίει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους. Άρα αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να δείξει πως κάποιοι κακοί άνθρωποι επιβουλεύονται την ανάδελφη και αθώα Ελλάδα. Αυτό που δείχνει το παραπάνω κείμενο, είναι πως η Ελλάδα, όντας ήδη ο αδύναμος κρίκος του ευρώ, έγινε στόχος υποτιμητικών πιέσεων και σε αυτό συνέβαλαν και οι αποφάσεις της ΤτΕ και άλλων παικτών που δεν είναι σκοπός αυτής της παρουσίασης να αναδείξει.
Πόρισμα τέταρτο:
Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος ακόμα και για έναν άνθρωπο που διαθέτει έστω κι ένα κουλούρι σε αυτή τη χώρα, να θέλει να παίξει με την υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων. Επειδή ακούγονται διάφορα, θέλω να πω, πως όλα τα διάφορα που ακούγονται είναι παράλογα. Όχι διότι πχ, είναι αδύνατο κάποιοι να θέλουν τη χώρα να πάει στο ΔΝΤ, αλλά διότι το να παίζεις με τα ομόλογα του δημοσίου προκειμένου να το καταφέρεις, ισοδυναμεί με το να ρίξεις μία πυρηνική βόμβα στο γείτονα επειδή, είχε δυνατά τη μουσική.
Πόρισμα πέμπτο:
Έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια για πολλά σκάνδαλα και πολλές φούσκες σε όλο τον κόσμο. Παρολαυτά δεν υπάρχει μεγαλύτερη φούσκα και μεγαλύτερο σκάνδαλο από το να παίζεις με τα κρατικά ομόλογα ενός κράτους. Ακόμα και η υπόθεση των δομημένων ομολόγων των ασφαλιστικών ταμείων που είναι τεράστια (ποιες μίζες και άλλες παπαρες), είναι μικρή μπροστά στις συνέπειες που μπορεί να φέρουν η κατάρρευση των ομολόγων ενός κράτους. Πρόκειται ουσιαστικά για το τέλος του παιχνιδιού.
Πόρισμα έκτο:
Είμαστε άξιοι της τύχης μας.
| < Prev | Next > |
|---|
Επειδή φοβούμαι ότι δεν είμαι ο μόνος άσχετος σε οικονομικά θέματα πού ακούει με δέος από την τηλεόραση τούς διάφορους οικονομικούς νεολογισμούς, σας παραθέτω ένα αρκετά κατατοπιστικό άρθρο, σχετικά με τα spreads που ψάρεψα στο διαδίκτυο.
Ζητώ συγγνώμη από εκείνους πού είναι ήδη εξοικειωμένοι και για τους οποίους αυτά τα θέματα θεωρούνται ηλίου φαεινότερα, όσοι όμως ωφεληθούν και αποκομίσουν κάτι από αυτήν την ανάγνωση, ας το κοινοποιήσουν και στους γύρω τους.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Ακομινάτος
Πηγή : http://www.madata.gr/epikairotita/economy/58510.html
Spread: Τι είναι τελικά αυτός ο όρος που προκαλεί πανικό;
11 Απριλίου 2010, 09:41
Από τον 14ο αιώνα, όταν η Φλωρεντία και οι άλλες ιταλικές πόλεις-κράτη δημιούργησαν τα πρώτα ομόλογα προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τους ιδιωτικούς στρατούς (τους περίφημους Condottieri) που διεξήγαγαν τους μεταξύ τους πολέμους, έχει περάσει περισσότερο από μισή χιλιετηρίδα. Επειδή, αν δεν πληρώνονταν, οι Condotierri απλώς θα προσέφευγαν στον αντίπαλο που διέθετε χρήματα, οι Ιταλοί εξέδωσαν ομόλογα. Δανείζονταν δηλαδή από τις εύπορες οικογένειες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Οι επενδυτές θα έπαιρναν πίσω όλα τα χρήματά τους στη λήξη του ομολόγου, αλλά και ένα ετήσιο επιτόκιο. Τα συγκεκριμένα ομόλογα μπορούσαν να πωληθούν και σε τρίτους, οπότε ακόμα και άνθρωποι από τη μεσαία τάξη κατάφεραν να εξασφαλίσουν κάποια απόδοση για τα χρήματά τους. Εκείνη την εποχή, στις ιταλικές πόλεις σχεδόν οι πάντες συζητούσαν για τα ομόλογα και την απόδοσή τους, δηλαδή το ετήσιο επιτόκιο που προσέφεραν στους αγοραστές, καθώς είχαν δημιουργηθεί «βουνά» δανείων. Ακόμα και οι φτωχοί που δεν μπορούσαν να αγοράσουν ομόλογα υφίσταντο σκληρή φορολογία προκειμένου το κράτος να πληρώνει τους πιστωτές του.
Σήμερα, ακόμα και στο τελευταίο ελληνικό καφενείο ακούς για τα περίφημα spreads, για τα ομόλογα και για άλλα σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα, όπως τα CDS. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με «τη νέα άνοδο ή πτώση των spreads των ελληνικών ομολόγων», τους κερδοσκόπους και άλλα δυσνόητα για τον μέσο πολίτη. Ο τελευταίος έχει πλέον καταλάβει ότι η άνοδος των spreads είναι κάτι αρνητικό, αλλά δυσκολεύεται να κατανοήσει το γιατί.
Τι είναι τελικά το spread και γιατί η διεύρυνσή του προκαλεί πλέον ανησυχία ακόμα και στο μικρότερο ελληνικό χωριό; Γιατί εν τέλει δυσκολευόμαστε πλέον να δανειστούμε ως χώρα και προσφέρουμε ολοένα και υψηλότερα επιτόκια σε όσους αγοράζουν ελληνικά ομόλογα;
Το spread δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαφορά επιτοκίου (της απόδοσης που προσφέρεται στους επενδυτές) μεταξύ των ομολόγων δύο διαφορετικών χωρών. Στην περίπτωση της Ελλάδας το spread είναι η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που δανείζεται η Γερμανία και του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται η Ελλάδα. Η Γερμανία δανείζεται σήμερα εκδίδοντας ομόλογα που προσφέρουν απόδοση 3,07% και η Ελλάδα με απόδοση περί το 7%. Συνεπώς, το spread είναι 4% ή 400 μονάδες βάσης. Γιατί χρησιμοποιείται ευρέως η σύγκριση με τη Γερμανία; Γιατί είναι η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και θεωρείται από τις πλέον σταθερές και χαμηλού ρίσκου.
Με άλλα λόγια, όσο πιο σταθερή θεωρείται μία οικονομία (και όσο πιο σίγουροι αισθάνονται οι επενδυτές πως θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους) τόσο χαμηλότερη είναι η διαφορά από την απόδοση του γερμανικού ομολόγου, δηλαδή το spread. Οταν οι επενδυτές αγοράζουν γερμανικά ομόλογα, αισθάνονται ασφαλείς με απόδοση 3,07%. Για να αγοράσουν ελληνικά θέλουν μεγαλύτερες εξασφαλίσεις, δηλαδή μεγαλύτερο επιτόκιο και spread, και έτσι φτάνουμε στο επιτόκιο του 7%, δηλαδή σε spread άνω των 400 μονάδων βάσης έναντι των γερμανικών ομολόγων.
Για να πάρετε μιαν ιδέα της ισχύος των παικτών της παγκόσμιας αγοράς ομολόγων δείτε αυτά τα νούμερα: ο παγκόσμιος πλούτος που παρήχθη το 2006 ανερχόταν σε 47 τρισ. δολάρια. Η συνολική αξία των μετοχών σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου έφτανε τα 51 δισ. και των ομολόγων τα 68 δισ. δολάρια. Το 2008 η αγορά ομολόγων εκτοξεύθηκε στα 83 τρισ. δολάρια. Οι παίκτες στην αγορά ομολόγων (συνταξιοδοτικά ταμεία, τράπεζες, κερδοσκοπικά επενδυτικά σχήματα, κ.λπ.) είναι δηλαδή πανίσχυροι.
Η αγορά ομολόγων κρίνει καθημερινά την αξιοπιστία κάθε κυβέρνησης όσον αφορά την ανάπτυξη μιας χώρας. Αλλά η αληθινή ισχύς της συνδέεται με την ικανότητά της να τιμωρήσει μια κυβέρνηση με υψηλότερο κόστος δανεισμού επειδή θεωρεί πως δεν κάνει αρκετά για να εξασφαλίσει τους δανειστές της. Ακόμα και μια άνοδος μισής μονάδας (π.χ. από 3% στο 3,5%) στο spread μιας χώρας προκαλεί σοβαρό πλήγμα στα οικονομικά της, καθώς πρέπει να πληρώσει δισ. ευρώ περισσότερα σε τόκους για τα δάνεια που έχει λάβει. Συνεπώς, έχει λιγότερα χρήματα για επενδύσεις π.χ. στην παιδεία ή την υγεία.
Το υψηλότερο spread οδηγεί με τη σειρά του σε περαιτέρω διεύρυνση του χρέους μιας χώρας (γιατί στα υφιστάμενα δάνεια που έχει λάβει προστίθενται ολοένα και υψηλότεροι τόκοι). Τότε οι αγοραστές των ομολόγων αρχίζουν να τα πουλάνε, γιατί φοβούνται πως η χώρα θα δυσκολευτεί να αποπληρώσει το χρέος της. Τα spreads ανεβαίνουν ακόμα περισσότερο.
Τρεις λύσεις
Κάποια στιγμή, η χώρα βρίσκεται μπροστά σε τρεις εναλλακτικές λύσεις: Πρώτον, να χρεοκοπήσει επιβεβαιώνοντας τους φόβους των επενδυτών, δηλαδή να δηλώσει πως αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη και να προχωρήσει σε ρύθμιση με τους πιστωτές (π.χ. να τους πει ότι θα λάβουν τα χρήματά τους όχι σε είκοσι αλλά σε τριάντα χρόνια ή ότι θα λάβουν 70 ευρωλεπτά για κάθε 1 ευρώ που της έχουν δανείσει). Δεύτερον, να ενισχύσει την αξιοπιστία της απέναντι στις αγορές (π.χ. με συμμάζεμα των οικονομικών της, μείωση δαπανών, κ.λπ.), ώστε να τους πείσει πως θα αποπληρώσει τα δάνεια που έχει λάβει. Τρίτον, να αυξήσει τους φόρους, ώστε να έχει περισσότερα έσοδα προκειμένου να πληρώσει το χρέος της.
Μερικές φορές όμως, ακόμα και οι δήθεν αλάθητη και πανίσχυρη αγορά ομολόγων κάνει λάθη. Την περίοδο 1998 - 2000 το spread των ομολόγων της Αργεντινής έναντι των αμερικανικών ήταν 644 μονάδες βάσης (δηλαδή, δανείζονταν με επιτόκιο 6,4% υψηλότερο των ΗΠΑ). Αποδείχθηκε ότι οι δανειστές της Αργεντινής είχαν υποεκτιμήσει το ρίσκο της χώρας. Οταν στις αρχές του 2002 ανακοινώθηκε η χρεοκοπία, το spread πήγε στις 5.500 μονάδες βάσης. Τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου είχε εκτιναχθεί στις 7.000 μονάδες! Οι 500.000 δανειστές (τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία, κ.λπ.) έλαβαν μόνο 38 σεντς για κάθε δολάριο που είχαν δανείσει στην Αργεντινή και χρειάστηκαν χρόνια προκειμένου τα spreads να επανέλθουν στα επίπεδα των 500 μονάδων.
ΠΗΓΕΣ: Τα βιβλία «The Ascent of Money» του Niall Ferguson (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Harvard) και «The Return of Depression Economics» του νομπελίστα Paul Krugman (καθηγητής στο Princeton).