Μία κρίση που προέρχεται κύρια από την διάρρηξη των σχέσεων εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική και τους πολιτικούς, σαν αποτέλεσμα της απροκάλυπτης εμπλοκής ορισμένων υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων σε σωρεία οικονομικών σκανδάλων και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος με παράλληλο προκλητικό πλουτισμό τους, επικαλούμενοι το ψευδοεπιχείρημα ότι κάθε νόμιμη ενέργεια, δηλαδή νομότυπη, είναι και ηθική, ενώ οι δύο αυτές έννοιες δεν ταυτίζονται πάντοτε.
Ο λαός μας είναι αγανακτισμένος από την προκλητική αυτή συμπεριφορά πολιτικών αλλά και από την ατιμωρησία την οποία πέτυχαν με την πρωθυπουργική κάλυψη, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι του να θεωρεί πλέον την πολιτική ως έννοια ασύμβατη με την έννοια της ηθικής, ενώ αντίθετα σε μία ευνομούμενη Δημοκρατία θα ήσαν ταυτόσημες.
Αριστοτέλης στο έργο του: «Ηθικά Νικομάχεια».
Οι αρχές και οι αξίες αυτές πρέπει να διακρίνουν τους πολιτικούς που παράγουν πολιτική και οι οποίοι ανυπόκριτα χαίρονται με την χαρά και λυπούνται με την λύπη των απλών ανθρώπων , πράγμα που σημαίνει ότι είναι κοινωνικά ευαίσθητοι.
Επίσης, Ο Απολλώνιος Ρόδιος, ένας από τους επτά σοφούς (296-215 π.Χ.) έλεγε με πικρία ότι « εκείνοι που ξεχωρίζουν την πολιτική από την ηθική, ποτέ δεν θα καταλάβουν ούτε την μία ούτε την άλλη», καυτηριάζοντας την πολιτική συμπεριφορά και δράση ανθρώπων της εποχής του.
Για τον Απολλώνιο και για κάθε έντιμο σκεπτόμενο άνθρωπο υπήρχε μία αδιάσπαστη σχέση και ταύτιση μεταξύ της πολιτικής ενέργειας και των ηθικών αρχών, ώστε του ήταν αδιανόητο να φανταστεί την πολιτική ξέχωρα από την ηθική.
Η άποψη όμως αυτή του Ρόδιου σοφού, είναι δυστυχώς ζητούμενο και στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου.
Έτσι, διαπιστώνουμε ότι στην εποχή μας το ηθικό στοιχείο στην πολιτική συμπεριφορά και δράση, συστηματικά αγνοείται και ολοένα παραμερίζεται δίνοντας την θέση του στις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες και τα ατομικά οφέλη.
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο το «πρέπον» να αντικαθίσταται με κυνισμό με το «σκόπιμο».
Γεγονός πολύ επικίνδυνο για την Δημοκρατία, γιατί η πολιτική ως συμμετοχή των πολιτών στην διαχείριση των κοινών, που αποτελεί βασικό στοιχείο της σε μία τέτοια εξέλιξη απαξιώνεται και υποβαθμίζεται, πολίτες, δε, οδηγούνται στην ιδιώτευση, γεγονός που ρίχνει νερό στον μύλο των πάσης φύσεως εχθρών της που καραδοκούν.
Οι θεμελιώδεις ηθικές στάσεις ζωής και ο αλτρουισμός, βασίζονται στην ικανότητα των πολιτικών να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των απλών ανθρώπων και να συμπάσχουν ή να χαίρονται μαζί τους.
Τότε σίγουρα θα νοιαστεί για τα προβλήματα του λαού αλλά και θα βρει τις απαιτούμενες, κατά περίπτωση, κατάλληλες λύσεις.
Όλη αυτή η προσπάθεια για την ευημερία ενός λαού δεν επιτυγχάνεται με τον «αυτόματο πιλότο».
Χρειάζεται σκληρός αγώνας από το σύνολο των πολιτών.
Αξίζει, λοιπόν, να αγωνιστούμε για :
Μια κοινωνία ελεύθερη, Δημοκρατική που δεν ενοχοποιεί την αντίθετη άποψη και κατοχυρώνει την ελευθερία της γνώμης της μειοψηφίας, τον ανοικτό διάλογο και την διαπάλη των ιδεών.
Μια κοινωνία που θα στηρίζεται στην πολιτική ηθική και που δεν θα ανέχεται πολιτικές ίντριγκες, συνήθως μετριοτήτων που με επίγνωση της ασημαντότητας τους και για την πολιτική τους επιβίωση δεν διστάζουν να ποδοπατήσουν κάθε έννοια πολιτικής ηθικής.
Με μόνο τους «προσόν» τις διασυνδέσεις τους με κάποιους υποτίθεται πολιτικά ισχυρούς των Αθηνών, τους οποίους υπηρετούν δουλικά στις προσωπικές τους στρατηγικές και με όπλο τους την λασπολογία και την διαβολή, όσων θεωρούν ότι στέκονται εμπόδια στα δόλια σχέδια τους.
(Καθήκον, βέβαια, των πολιτικών ηγεσιών είναι να τους εντοπίσουν και να τους απομονώσουν).
Μια κοινωνία όπου οι αρχές της πολιτικής ηθικής και οι αξίες θα υπηρετούνται προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.
Μια κοινωνία που θα προωθήσει και θα κατοχυρώσει την ευρύτερη λαϊκή συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα.
Μια κοινωνία που θα παράγει πολίτες ελεύθερους, μορφωμένους και ανεξάρτητους.
Δημήτρης Σαρρής
