Ταυτόχρονα με την ίδρυση της πόλης Μένδης στους προϊστορικούς χρόνους ιδρύθηκε στο ακρωτήρι Ποσείδι ή Ποσειδώνιο κατά το Θουκυδίδη το αρχαιότερο ιερό αφιερωμένο στον Ποσειδώνα που βρέθηκε στον Ελληνικό χώρο (12ος αι. π.Χ.).
Οι Ερετριείς άποικοι της Μένδης ίδρυσαν το ιερό το 12ο αι. π.Χ. στο χώρο του ακρωτηρίου ενώ δεν ξέρουμε αν και πιο παλιά υπήρχε λατρευτικός υπαίθριος χώρος εκεί, επειδή οι ανασκαφικές έρευνες έχουν σταματήσει.
Το προϊστορικό ιερό είναι αψιδωτό και κτισμένο από ακανόνιστες πωρόπετρες προερχόμενες από θαλάσσια ή ποταμοχειμάρρια περιοχή. Η ανωδομή του ιερού πρέπει να ήταν ξύλινη ή από πλίνθους.
Η μοναδική ιδιαιτερότητα του χώρου στο ακρωτήρι σε όλη τη χερσόνησο της Κασσάνδρας ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος για να ιδρυθεί το ιερό εκεί.
Ο Ποσειδώνας αρχικά ήταν ο θεός που κινούσε τη γη και διαμόρφωνε τις ακτές, ο ενοσίχθων, ο γαιήοχος κυανοχαίτης.
Αυτό που φαίνεται για πρώτη φορά στο χώρο του ιερού είναι πως η λατρεία του γινόταν με σπονδές σε πήλινους κάθετους σωλήνες που εισχωρούσαν στη γη και ήταν τοποθετημένοι περιμετρικά του ιερού.
Ο Ποσειδώνας αρχικά ήταν χθόνιος θεός και η λατρεία του το πιθανότερο να γινόταν τη νύχτα στο χώρο του Ιερού.
Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Παρασκευά Μάγειρα “Κασσάνδρα – Εποχή του λίθου και του χαλκού”, Θεσσαλονίκη 1999.
