Η αποξένωση από την Φύση, τη Μητέρα Γη και τη γνώση οδηγεί στον αρρωστημένο αυτοθαυμασμό, την περιοριστική ιδιώτευση, τον βαυκαλισμό του “ανθρώπου” για δήθεν ανωτερότητα και κυριαρχία πάνω σε κάθε μορφή ζωής.
Θερινό ηλιοστάσιο, ο θρίαμβος του πολίτη του σύμπαντος, ο τρόμος του ανθρώπου – παρασίτου που πιστεύει ότι όλα του ανήκουν.
Η αποθέωση της γνώσης και της δημοκρατίας είναι η συρροή των πολιτών και η συμμετοχή στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ του Δήμου. Όπου όλοι προστρέχουν για να αναβαθμίσουν το πνεύμα τους αλλά κυρίως να πιστοποιήσουν την ανθρώπινη αυταξία μέσω της αυτογνωσίας: Ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο, κάτι ανώτερο και ήρθαμε να το τιμήσουμε. Όλοι οι πολίτες μαζί, ισότιμοι, αφού η “προσφορά” αναφέρεται σε αυτούς που αγωνίζονται και κατακτούν Σοφία και αξιοπρέπεια.
Υπάρχουν δυστυχώς και οι “άλλοι”. Αυτοί που αντί για την “Εκκλησία”, προτιμούν τις ιδιωτικές βίλες για να αποθεώσουν τον αυτισμό τους και την αγνωσία τους. Αυτοί που απλώνουν το σκοτάδι για να πείσουν ότι ο άνθρωπος είναι ο “κυρίαρχος του σύμπαντος” και αυτοί βεβαίως οι …επικυρίαρχοι! Πόσο κουτό πράγματι, πόσο εύπεπτο όμως. Αυτοί που θέλουν τον άνθρωπο μικρόβιο αντί για αιμοσφαίριο. Αυτοί που θέλουν τον άνθρωπο καρκινικό κύτταρο αντί για υγιές μέρος ενός υπέροχου οργανισμού.
Αυτοί που ταΐζουν παραμύθια στους ιθαγενείς ότι δήθεν “Η Ελλάδα τους ανήκει”, για να την κατασπαράξουν χωρίς τύψεις.
Η αλήθεια είναι όμως ότι … “Οι Έλληνες ανήκουν στην Ελλάδα”, στη Μητέρα Γη, ως άξιοι Γηγενείς. Αλήθεια, τι εννοούσε ο Αριστοτέλης όταν είπε την απόλυτη αυτή έκφραση; Ποιός μπορεί να διαφωνήσει ότι είμαστε πραγματικά το “Γένος της Γης”; Μόνο αυτοί που γύρισαν το πρόσωπο στη Σοφία για να “αποθεώσουν” την ατομική τους, θλιβερή μικροπρέπεια.
