Κλύθί μευ, αιγιόχοιο Διός τέκος, η γενετήρος πηγής εκπροθορούσα καί ακροτάτης από σειρής: αρσενόθυμε, φέρασπι, μεγασθενές, οβριμοπάτρη, Παλλάς, Τριτογένεια, δορυσσόε, χρυσεοπήληξ, κέκλυθι: δέχνυσο δ’ ύμνον εύφρονι, πότνια, θυμώ, μηδ’ αύτως ανέμοισιν εμόν ποτε μύθον εάσης, η σοφίης πετάσασα θεοστιβέας
Ετικέτα: Διόνυσος
Κρίσεις Πανικού: Ο Θεός Πάνας ζει!
Η λέξη Πανικός έχει τις ρίζες της στον ταπεινό θεό Πάνα. Ο τραγοπόδαρος αυτός θεός, σύμφωνα με το μύθο, με τις κραυγές του και την οργιαστική του κίνηση λέγεται ότι προκαλούσε τον παν-ικό στους ανθρώπους. Ιδίως σε αυτούς που τολμούσαν,
Αιώρα, ένα αρχαίο ελληνικό παιχνίδι
Η Κούνια ή Αιώρα όπως ονομάζεται σωστότερα, είναι ταυτισμένη με την ευχάριστη παιδική ηλικία. Όμως, ποτέ δεν έχουμε σκεφτεί, και πως να το σκεφτεί κανείς εάν δεν το γνωρίζει, η Αιώρα είναι ένα πανάρχαιο Ελληνικό παιχνίδι, με βαθιές ρίζες στο
Θεός Διόνυσος – Μύθοι και Λατρείες
Ο θεός Διόνυσος είναι εκείνη η πνευματική παρουσία που μετουσιώνει την ύλη και εκφράζεται ως ζωτική δύναμη και ως μεστή χαρά για τη ζωή σε κάθε της έκφανση. Οδηγεί στην αντίληψη της ζωή ως μιας εκστατικής περιπέτειας και ως ενός
Γέννηση, «θάνατος» κι «ανάσταση» του Θεού
Μέσα στην (Ενιαία) Θεία Πραγματικότητα, στην Ύπαρξη και στη Δραστηριότητα του Θεού, εκδηλώνονται οι δύο όψεις της εμπειρίας της Ζωής, η «Ζωή» και ο «Θάνατος». Είναι Δύο Όψεις της Ίδιας Πραγματικότητας, που μπορούν, σε «λεκτικό επίπεδο» να αντιμετατεθούν. Ζωή είναι
Οι «Νύμφες»
Οι Νύμφες ήσαν κατώτερες γυναικείες θεότητες, νεαρές στην ηλικία, που ζούσαν στην φύση. Ήσαν πανέμορφες, τραγουδούσαν και χόρευαν στα λιβάδια, τις πλαγιές και κοντά στις πηγές. Υμνούσαν τους Ολύμπιους θεούς και ιδιαίτερα τον πατέρα του Πάνα, τον Ερμή. Όπως
Πυθίες, oι κόρες του Απόλλωνος
Τό μεγαλύτερο Μαντείο στήν ιστορία τής ανθρωπότητος, τό φημισμένο Μαντείο τών Δελφών, συνδύαζε τήν Μαντική Μανία τού Θεού, τόν ιδανικό τόπο, τόν ομφαλό τής Γής καί βεβαίως τόν Ιερόν ενθουσιασμόν τών Πυθιών. Ό Απόλλων ώς ό φωτίζων τόν κόσμο Θεός, διώκει από τόν
Συμβολισμός του Πυρός
Το πυρ-φωτιά αποτελεί ίσως την απλούστερη και βασικότερη μορφή ενέργειας, που συνοδεύει τον άνθρωπο απ’ τις απαρχές της ύπαρξής του εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Οι πυρκαϊές, που προέρχονταν απ’ τα πυρακτωμένα ποτάμια λάβας ενός ηφαιστείου, οι πτώσεις των κεραυνών στην
Η Επιφάνεια (Θεοφάνεια) των Θεών και το καθαρτήριο ύδωρ στον Ελληνικό πολιτισμό
H πίστη στην εμφάνιση του Θείου στους ανθρώπους, προκειμένου να τους βοηθήσει ή να τους νουθετήσει, ανήκει στις δοξασίες όλων των λαών. Ομοίως, και το νερό ως μέσο καθαρμού και εξαγνισμού απαντάται στη λατρευτική ζωή πολλών Θρησκειών. Στην αρχαία Ελλάδα
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΥ ΠΑΡ΄ΕΛΛΗΣΙΝ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΕΩΣ
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟΝ ΜΑΣ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΝ. ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΚΑΙ ΠΛΗΡΕΙΣ ΔΙΟΣΔΟΤΟΥ ΑΙΓΛΑΣ. Η ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΣ ΤΡΕΙΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗΣ ΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. ΗΤΟΙ ΕΑΝ ΕΧΩΜΕΝ ΤΗΝ Χ.ΤΡΟΠΗΝ ΕΙΣ ΤΑΣ 21 ΟΘΕΝ ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΝ ΕΚΚΙΝΕΙ ΕΙΣ ΤΑΣ 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, ΔΙΟΤΙ
ΤΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ – «ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ»
Οι Δελφοί, το κέντρο και ο ομφαλός, υπήρξαν η εστία διαμόρφωσης της θρησκευτικής ψυχής του αρχαίου κόσμου, σκορπίζοντας τις ευεργετικές ακτίνες του Φοίβου σε όλους τους θνητούς, ενώ στους λίγους και μυημένους, σ’ εκείνους που το ποθούσαν και μπορούσαν
Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ
Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω το οποίο σημαίνει τρέχω δηλαδή η θεότητα νοείται κινούμενη αενάως (χωρίς διακοπή) προς την πρόοδο και ανέλιξη. Εξ