Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω το οποίο σημαίνει τρέχω δηλαδή η θεότητα νοείται κινούμενη αενάως (χωρίς διακοπή) προς την πρόοδο και ανέλιξη. Εξ αυτού συνάγεται ότι Θεός είναι μια ατομικότητα η οποία έχει ως σταθερό προσανατολισμό την χωρίς διακοπή πρόοδο και ανέλιξη. Επομένως η λέξη Θεός δεν δύναται να αποδοθεί ως ονομασία του Δημιουργού ή, πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με τον Δημιουργό. Έτσι η λέξη θεός, παρερμηνεύθηκε από τους σκοταδιστές των πρώτων μ.α.χ.χ. αιώνων με αποτέλεσμα να υπάρχει επί του θέματος αυτού τεράστια σύγχυση ακόμα και σήμερα. Δεν γνωρίζουμε αν η σύγχυση αυτή δημιουργήθηκε σκόπιμα ή από άγνοια. Πιστεύω ότι δημιουργήθηκε σκόπιμα από τους σκοταδιστές για να δημιουργήσουν σύγχυση και να παραπλανηθούν οι Έλληνες ώστε αυτή η παρερμηνεία να τους οδηγήσει στην αποδοχή της νέας, για την εποχή εκείνη, θρησκείας, τον χριστιανισμό. Η αρχή γι’ αυτήν την παρερμηνεία έγινε από τον «απόστολο» Παύλο ή Σαύλο ο οποίος όταν ήλθε στην Αθήνα προσπάθησε να πείσει τους Αθηναίους ότι ο άγνωστος θεός, στον οποίο είχαν αφιερώσει βωμό, είναι ο Γιαχβέ ή ο Χριστός. Κάποιοι ελάχιστοι Αθηναίοι τον πίστεψαν. Οι υπόλοιποι του γύρισαν την πλάτη, κι αυτό ήταν το τεράστιο σφάλμα τους! Γιατί αν, αντί να αδιαφορήσουν, τον έριχναν μέσα σε ένα πηγάδι (όπως είχαν πράξει παλαιότερα με τους πρέσβεις του Δαρείου) θα είχε γλιτώσει η μεν ανθρωπότητα από τον σκοταδισμό που επακολούθησε, ο δε ελληνισμός από την καταστροφή που έκαναν συστηματικά επί 1000 χρόνια οι εβραιοχριστιανοί. Στην σημερινή, πάντως, εποχή, για μας τους Έλληνες, η λέξη Θεός έχει δύο σημασίες. Σημαίνει α) τον Δημιουργό ή την Δημιουργό Αρχή ή το Δημιουργό Αίτιο του Σύμπαντος και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι ο Δημιουργός είναι το αίτιο της δημιουργίας ενώ ο Θεός Πνεύμα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας, ο Δημιουργός είναι το όλο ενώ ο Θεός (πνεύμα) είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους Νόμους του όλου.
Το Δημιουργό Αίτιο του Σύμπαντος
Το Δημιουργό Αίτιο δεν είναι ούτε ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες. Το Δημιουργό Αίτιο (ο Δημιουργός) έχει χωριστές Ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οιΝόμοι Του, τους οποίους ονομάζουμε Νόμους της Φύσεως. Οι Νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι([1]) των κόσμων. Οι ιδιότητες αυτές του Δημιουργού Αιτίου έχουν καθολική έννοια, ισχύουν σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Δημιουργό Αίτιο είναι το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε Ιδιότητές Του, οι Νόμοι του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι Ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων του Δημιουργού Αιτίου, είναι μέτρο της εντάσεώς τους. Οι ιδιότητες του Δημιουργού Αιτίου δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. ΤοΔημιουργό Αίτιο δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Δημιουργό Αίτιο είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα). Χαρακτηριστικό του Δημιουργού είναι το Φως, οι δε Θεοί (πνεύματα), ως δημιουργήματα του Δημιουργού, είναι υιοί του Φωτός. Το Φως είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Δημιουργού Αιτίου στο Σύμπαν.
Επί του θέματος της δημιουργίας του Σύμπαντος υπάρχει και η άποψη ότι το Σύμπαν (ή μέγα Παν) δεν δημιουργήθηκε από κανέναν Δημιουργό([2]), αλλά υπήρχε από μόνο του (δηλαδή είναι αυθύπαρκτο) και εξελίσσεται από μόνο του. Για να γίνει κατανοητό αυτό, ας παρακολουθήσουμε τον εξής συλλογισμό, ο οποίος προκύπτει από την ελληνική παράδοση: Οι ουσίες οι οποίες συνιστούν την Φύση αρχικά ήταν σε «εν δυνάμει» (ανεκδήλωτη) κατάσταση. Οι σε ανεκδήλωτη κατάσταση ουσίες της Φύσεως συνιστούν το Χάος. Χάος δεν σημαίνει ανυπαρξία αλλά την κατάσταση των ουσιών της Φύσεως σε «εν δυνάμει» (ανεκδήλωτη) κατάσταση. Έτσι οι ουσίες του Παντός σε ανεκδήλωτη κατάσταση συνιστούν το Χάος και σε εκδηλωμένη κατάσταση την Φύση δηλαδή η Φύση αναφύεται από το Χάος. Αυτό σημαίνει ότι η Φύση δεν δημιουργήθηκε εκ του μηδενός αλλά ανεφύη εκ του Χάους και αυτό προκύπτει και από την ετοιμολογία της λέξεως Φύση. Φύση σημαίνει «αυτή που φύτρωσε» και όπως είναι γνωστό τίποτε δεν φυτρώνει εκ του μηδενός αλλά από κάποιο σπόρο και ο σπόρος στην προκειμένη περίπτωση είναι το Χάος. Με αυτή την εικόνα (σπόρος – φυτό) γίνεται περισσότερο κατανοητή η έννοια της «εν δυνάμει» (ανεκδήλωτης) καταστάσεως, γιατί ο σπόρος περιέχει μέσα του ολόκληρο το φυτό σε «εν δυνάμει» κατάσταση. Η μετάβαση των ουσιών από την ανεκδήλωτη κατάσταση στην εκδηλωμένη κατάσταση οφείλεται στην δράση μίας αυθύπαρκτης ωστικής δυνάμεως η οποία χαρακτηρίζεται Έρως. Συνεπώς ο Έρως είναι αυτός που έφερε τις ουσίες του αυθύπαρκτου Παντός από την ανεκδήλωτη κατάσταση που χαρακτηρίζεται ΧΑΟΣ στην εκδηλωμένη κατάσταση που χαρακτηρίζεται ΦΥΣΗ. Η έννοια της ανεκδήλωτης κατάστασης των ουσιών του Παντός στο Χάος δεν είναι εύκολα νοητή στον άνθρωπο, ο οποίος μόνον τα απτά πράγματα αντιλαμβάνεται με αποτέλεσμα να πιστεύει ότι οι ουσίες που συνιστούν την Φύση δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός από κάποιον Δημιουργό στον οποίο δίνει την έννοια της ατομικής ύπαρξης. Έτσι η έννοια του Δημιουργού αντικαθίσταται με την έννοια των Νόμων των ουσιών της Φύσεως οι οποίοι έφεραν (αλλά και εξακολουθούν να φέρουν στο Είναι τις ουσίες του Χάους το οποίο εμπεριέχει την ουσία του παντός και από την έννοια της αυθύπαρκτης ωστικής δυνάμεως η οποία συντελεί στην εκδήλωση των ουσιών αυτών ώστε να αποτελέσουν ουσίες της Φύσεως.
Οι Θεοί
Οι Έλληνες([3]) με την λέξη Θεός εννοούν αποκλειστικάτονΘεό Πνεύμα, τον οποίο θεωρούν ως ατομική, νοητική και συνειδητή ύπαρξη η οποία έχει εξελιχθεί πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου και όχι το Δημιουργό Αίτιο ή την Υπέρτατη Δημιουργό Αρχή.
Οι Θεοί (Πνεύματα) είναι ατομικές νοητικές και συνειδητές υπάρξεις, διήλθαν εκ των μορφών των κόσμων και από εκεί εξελίχθηκαν δηλαδή είναι αποτέλεσμα εξελίξεως. Οι νόμοι του Δημιουργού με την δράση τους δια των συνεχών μεταμορφώσεων έφεραν τις οντότητες αυτές αρχικά στην κατάσταση των συνειδητών και νοητικών όντων και από εκεί στην κατάσταση των Θεών (Πνευμάτων), όπως κυβερνούν τα κατόπιν αυτών ερχόμενα νοητικά όντα. Η σχέση του Θεού Πνεύματος προς τα κατόπιν αυτού ερχόμενα νοητικά όντα διέπεται υπό ενός αρμονικού νόμου, του Νόμου της Αγάπης. Συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει προς τους Θεούς Πνεύματα μόνον αγάπη([4]) και, επειδή διέπεται από τον αυτόν αρμονικό νόμο με τους άλλους ανθρώπους, οφείλει την αυτή αγάπη να εκδηλώνει και προς τους συνανθρώπους του. Οι ιδιότητες του Θεού (πνεύματος) δεν είναι οι αυτές με τις ιδιότητες του Δημιουργού Αιτίου, γιατί ο Θεός (πνεύμα) είναι προσωπική ατομικότητα και ως προσωπική έχει ενεργούσα διάνοια, της οποίας τα όρια είναι περιορισμένα. Οσονδήποτε και αν φανταστείτε εξελιγμένη την νοητική προσωπικότητα (ακόμα και αν έχει διανόηση πολύ υπέρτερη της ανθρώπινης) οι ακτίνες ενέργειας της διανοήσεώς της δεν είναι δυνατόν να διέρχονται το άπειρον και να εκτείνονται εις αυτό άνευ ορίου. Οι ακτίνες της διανοήσεως των Θεών (που είναι νοητικές προσωπικότητες), ενεργούν επί ορισμένου κόσμου και έχουν σχέσεις μόνον προς αυτόν. Εάν Θεός (πνεύμα) ήταν ο Δημιουργός των κόσμων τα παράγωγα αυτού νοητικά όντα δεν θα είχαν περιορισμένη νόηση, η οποία δεν θα ήταν σχετική προς τα όργανά της. Ο περιορισμός της νοήσεως των νοητικών όντων ο οποίος καθορίζεται από τα όργανα της νοήσεως, είναι απόδειξη ότι αυτά είναι δημιουργήματα. Η νόηση των όντων, αλλά και κάθε νόηση, δεν είναι δημιουργικό αίτιο αλλά αποτέλεσμα. Η νόηση γίνεται το δημιουργικό αίτιο άλλης υπέρτερης νόησης και αυτό αποτελεί τον πολλαπλασιασμό της ενεργητικότητάς της. Η νοητική ενέργεια του Θεού πνεύματος αφορά την εξερεύνηση των αιτίων της δημιουργίας. Εκ της γνώσεως των αιτίων της δημιουργίας ο Θεός (πνεύμα) καθορίζει τις σχέσεις του προς τις νοητικές ενέργειες των άλλων όντων γιατί εκ των σχέσεων αυτών εξαρτάται η πρόοδός του.
Μονοθεϊσμός ή πολυθεϊσμός;
Όπως είναι φανερό, μετά τα προαναφερθέντα, η έκφραση μονοθεϊστική θρησκεία ή μονοθεϊσμός στερείται νοήματος γιατί η έννοια της λέξεως θεός, όπως νοείται στην ελληνική γλώσσα (ιδέ υποσημείωση 2), δεν δύναται να αποδοθεί στο Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος. Επίσης η άρνηση της ύπαρξης πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί (πνεύματα) οδηγεί στην άρνηση της ύπαρξης και λειτουργίας του παγκοσμίου Νόμου της Εξελίξεως, η ύπαρξη και λειτουργία του οποίου είναι προφανής στον σύγχρονο πνευματικό άνθρωπο που έχει ξεφύγει από τον μεσαιωνικό σκοταδισμό. Η προσπάθεια ορισμένων μονοθεϊστικών θρησκειών να υποκαταστήσουν τις πνευματικές ιεραρχίες με τους «αγγέλους» (εβραϊκή παράδοση) ή με τους «αγίους»([5]) (χριστιανική παράδοση) είναι ατελής γιατί εξ ορισμού είναι στατική κατάσταση και αφήνει πολλά ερωτηματικά π.χ. θα αναφέρω ένα εξ αυτών: Πως μπορεί να αναβαθμιστεί σε επίπεδο πέραν του ανθρώπινου ένας κοινός εγκληματίας και αγιοποιηθεί! όπως π.χ. ο «μέγας και άγιος και ισαπόστολος» αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο οποίος αγιοποιήθηκε γιατί προσέφερε πολιτική κάλυψη στον χριστιανισμό παρά το εγκληματικό παρελθόν. Συνεπώς η άποψη που διατυπώνεται από ορισμένους συγγραφείς ή συντάκτες άρθρων ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν μονοθεϊστές είναι τουλάχιστον αφελής. Διατυπώνεται από αυτούς οι οποίοι είτε προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα πάντα προέρχονται από τους Έλληνες (ακόμα και ο μονοθεϊσμός των βιβλικών θρησκειών) και ηθελημένα διαστρεβλώνουν τις απόψεις των αρχαίων μας προγόνων είτε έχουν παρερμηνεύσει τα κείμενα των αρχαίων μας προγόνων (όσα περισώθηκαν από την καταστροφική μανία των χριστιανών) από αδυναμία τους να διεισδύσουν στις λεπτές έννοιες των φιλοσόφων. Οι Έλληνες, λοιπόν, ήταν και είναι πολυθεϊστές και πιστεύουν στην ύπαρξη πνευματικών ιεραρχιών, μέλη των οποίων είναι οι Θεοί των διαφόρων επιπέδων. Η άποψη που διατύπωσε νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος ότι «και οι Θεοί περί Θεών ομιλούν» δηλαδή ότι όπως εμείς έχουμε τους θεούς του γήινου περιβάλλοντος έτσι και οι θεοί του γήινου περιβάλλοντος έχουν και αυτοί τους θεούς τους κ.ο.κ. διευκρινίζει σαφέστατα την σημασία της ύπαρξης αυτών των ιεραρχιών. Βεβαίως, μετά τα ανωτέρω, παραμένει ανοικτό το θέμα σχετικά με την πίστη των Ελλήνων για τον Δημιουργό. Τους Έλληνες δεν τους απασχολούσε, ούτε τους απασχολεί ιδιαίτερα, το θέμα του Δημιουργού Αιτίου, γιατί το Δημιουργό Αίτιο δεν είναι ατομική νοητική ύπαρξη ώστε να απευθύνονται σ’ αυτό για βοήθεια, ούτε είναι λογικά νοητό το Δημιουργό Αίτιο να προστρέξει σε μία ατομικότητα για να την συνδράμει. Οι Έλληνες την λατρεία τους προς το Δημιουργό Αίτιο την εκδηλώνουν με την λατρεία που αποδίδουν προς την Θεία Φύση η οποία είναι η έκδηλη έκφραση του Δημιουργού Αιτίου, δηλαδή ήταν και είναι Φυσιολάτρες. Γι΄ αυτό είχαν καθιερώσει γιορτές κατά τις ισημερίες και τις τροπές του Ηλίου (τις Φυσικές Γιορτές), π.χ. τα Ανθεστήρια την εαρινή ισημερία κλπ. Παράλληλα οι μύστες στα μυστήρια «κεκλεισμένων των θυρών» τελούν ειδικές τελετές κατά τις ισημερίες και τις τροπές του Ηλίου, αποδίδοντες έτσι την λατρεία τους προς την Θεία Φύση.
Η Ελληνική Θρησκεία
Η ελληνική Θρησκεία είναι το κορύφωμα της ανθρώπινης διανοήσεως γιατί μέσα στις αλληγορικές της εικόνες οι σοφοί άνθρωποι μπορούν να βρίσκουν ολόκληρη την ιστορία των κόσμων και ολόκληρη την σειρά των ιστορικών γεγονότων της ανθρώπινης ψυχής από της εμφανίσεώς της στην Φύση ως διακεκριμένης συνειδητής ατομικότητας. Οι συνθέτες αυτής της θρησκείας δημιούργησαν προς αποκάλυψη των βαθύτερων εννοιών της δυο όργανα. Τα όργανα αυτά ήσαν α) τα Μυστήρια,τα οποία ως αντικείμενο είχαν την βαθμιαία αποκάλυψη στους μυούμενους των αληθειών της Ελληνικής Θρησκείας που είναι η οδός προς την αποθέωση του ανθρώπου και β) τα Χρηστήρια (Μαντεία) δια των οποίων τηρούσαν άμεση επαφή οι μυημένοι προς τους Θεούς.
Τα Μυστήρια παρασκεύαζαν την εξάγνιση της ανθρώπινης διανοίας, την απελευθέρωσή της από τα πάθη και την ανύψωση του ηθικού των μυστών σε βαθμό ώστε η ψυχή τους να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των Θεών και να καθοδηγείται από εκεί στην εύρεση των μέσων της μεταμορφώσεώς της. Τα Χρηστήρια (ή Μαντεία), το δεύτερο αυτό όργανο, είχε εσωτερική και εξωτερική λειτουργία. Η εσωτερική τους λειτουργία είχε βαθύτατο προορισμό γιατί τηρούσαν άμεση επαφή και σχέση προς τους συνθέτες των εικόνων της ελληνικής Θρησκείας και προς τους Θεούς ώστε αφενός να μη γίνεται παρερμηνεία των εννοιών των εικόνων της ελληνικής θρησκείας και αφετέρου να καθοδηγούνται από το πνεύμα των Θεών σε έργα ανυψωτικά του ανθρώπινου κόσμου. Η εξωτερική τους λειτουργία απευθυνόταν προς την μεγάλη ανθρώπινη μάζα η οποία δεν είχε γευθεί τα μυστικά της Φύσεως για να προκαλούν την προσοχή της, ώστε και αυτή, με αυτόν τον τρόπο να κρατείται σε ανελικτική τροχιά και μη εκτρέπεται σε πράξεις που καταδικάζουν την πρόοδό της.
Τα όργανα αυτής της θρησκείας για την λειτουργία τους είχαν ανάγκη ανθρώπων που θα είχαν πλήρη συνείδηση των έργων τους, γιατί καμιά οργάνωση δεν μπορεί να κρατηθεί στο ύψος της χωρίς αυτού του είδους λειτουργών, κανένα έργο δεν φθάνει στην εκπλήρωση του σκοπού του, καμιά ιδεολογική αρχή, εξεργαζόμενη την πρόοδο της ανθρωπότητας, δεν μπορεί να επιτύχει αυτό το έργο και τίποτα το αρμονικό δεν μπορεί να λειτουργήσει αν όλων αυτών δεν ηγούνται και δεν τα διευθετούν ανθρώπινες διάνοιες εμπνεόμενες και με ανεπτυγμένες συνειδήσεις. Η συνείδηση του ανθρώπου, ο γνωστικός αυτός ρυθμιστής των πράξεών του, είναι ο οδηγός προς πλήρωση του σκοπού του, του σκοπού αυτού ο οποίος έχετε άμεση σχέση προς τον καθόλου σκοπό της Θείας Φύσεως. Όταν λειτουργούσαν τα Ελληνικά μυστήρια, οι Ιερείς τους, εκείνοι που ήσαν εντεταλμένοι να αποκαλύψουν βαθμιαία τις αλήθειες των αλληγορικών εικόνων της Ελληνικής Θρησκείας στους μυούμενους, είχαν πλήρη συνείδηση του έργου αυτού. Οι συνθέτες της Ελληνικής θρησκείας για το μεγαλούργημά τους αυτό εκτιμώνται και από τους Θεούς. Οι Δώδεκα[6] Θεοί της Ελληνικής Θρησκείας αποτελούν την υπέρτατη ιεραρχία των Θεών του Ηλιακού μας συστήματος. Έκαστος εξ αυτών έχει επιφορτιστεί με την χρήση ορισμένων δυνάμεων και έχει ως σκοπό να βοηθήσει τις οντότητες του γήινου περιβάλλοντος να απαλλαγούν από τα πάθη, να εξαγνισθούν ώστε να τους επιτραπεί να οδεύσουν στους χώρους του ανέσπερου φωτός. Μια προσέγγιση των ιδιοτήτων και των δυνάμεως των οποίων είναι φορείς οι 12 Θεοί της Ελληνικής θρησκείας βρίσκει κανείς στο βιβλίο της Διδώς Καλλέργη με τίτλο «Οι Δώδεκα Θεοί του Ολύμπου», έκδοση του Ιδεοθεάτρου. Οι τελετές της Ελληνικής θρησκείαςαφορούν φυσικά γεγονότα με επικλήσεις στους αντίστοιχους Θεούς – φορείς των φυσικών δυνάμεων να τους συνδράμουν και ουδέποτε επιζητούν το κακό συνανθρώπων μας, ενώ αντίθετα στη Ορθοδοξία υπάρχουν τελετές που επιδιώκουν το κακό συνανθρώπων μας, όπως π.χ. οι αναθεματισμοί και οι αφορισμοί, με τους οποίους εύχονται το κακό σε συνανθρώπους μας τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατος ακόμα. Αυτές οι τελετές της Ορθοδοξίας έχουν όλα τα χαρακτηριστικά τελετών μαύρης μαγείας[7] και επί του θέματος αυτού ερωτώ: μήπως η ορθοδοξία είναι διαβολική θρησκεία;;;
Η λατρεία
Τα αγάλματα των Θεών πνευμάτων είναι απεικονίσεις των ιδιοτήτων και δυνάμεων του κάθε Θεού ώστε, η ενατένιση των αγαλμάτων, νοερά να μας παραπέμπουν στις ιδιότητές του και γι’ αυτό το κάθε άγαλμα έχει ιδιαίτερα σύμβολα και δεν έχουν προορισμό την λατρεία. Σαν παράδειγμα αναφέρω: α) τα αγάλματα του Διός έχουν ως ιδιαίτερα σύμβολα τον κεραυνό και τον αετό, β) τα αγάλματα της παλλάδος Αθηνάς έχουν ως ιδιαίτερα σύμβολα τη αιγίδα, τη νίκη, κλπ, γ) τα αγάλματα του Ερμού έχουν ως ιδιαίτερα σύμβολα το Κηρύκιο και τα φτερά στα πόδια κλπ. Οι Έλληνες δεν λατρεύουν τα αγάλματα των Θεών (πνευμάτων) και ο χαρακτηρισμός μας ως ειδωλολατρών είναι καθαρά συκοφαντικός, που αποδόθηκε από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς.
Επίλογος
Η ιδέα της λατρείας της Φύσεως ως και η ιδέα του εκ της Φύσεως προκύψαντος πνεύματος με Θεία πανοπλία νοήσεως στον συμβολισμό της ΘεάςΑθηνάς οφείλεται στον πολιτισμό των αρχαίων μας προγόνων και αυτό πρέπει να μας κάνει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς. Ο πολιτισμός που δίδαξαν οι Θείοι ιεροφάντες των Ελληνικών μυστηρίων, έδωσαν στην ανθρωπότητα στηρίγματα για να βαδίσει την οδό της προόδου. Τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες υπήρξαν αποτέλεσμα του πολιτισμού των αρχαίων ηρώων μας και γι’ αυτούς επίσης πρέπει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς. Έλληνες, προσεγγίσατε τη Φύση, συνδεθείτε με τις δυνάμεις της και τους Κυρίους των δυνάμεών της, διότι αυτοί είναι οι αληθείς Θεοί. Όποιος δεν είναι βασιλεύς φυσικής δυνάμεως είναι ψευδής θεός, είναι θεός του ερέβους και ενεργεί μόνον στο έρεβος.
Στέλιος Τάκας, πτυχιούχος Φυσικής και Νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά
[1] Το «Είναι» (με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο) είναι ουσιαστικό με την έννοια «ύπαρξη» και αυτό προς διαφοροποίησή του από το ρήμα είναι.
[2] Αυτό ισχύει αν ερμηνεύσουν την λέξη Δημιουργός ως αυτός που εμφανίζει κάτι εκ του μηδενός (εκ της ανυπαρξίας).
[3] εννοώ όχι μόνον του αρχαίους Έλληνες αλλά τους σύγχρονους οι οποίοι είναι εναρμονισμένοι και εμποτισμένοι από τις δοξασίες και το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας.
[4] Οι Έλληνες δεν αποδίδουν στους Θεούς τους λατρεία αλλά αγάπη. Λατρεία αποδίδουν μόνον προς το μέγα Παν (Σύμπαν), προς την Θεία Φύση, για τον λόγο αυτόν είναι φυσιολάτρες.
[5] Δεν προβλέπεται ούτε η περαιτέρω εξέλιξή τους αλλά ούτε η αποθέωση του ανθρώπου και η ατέρμων εξέλιξή του μέσα στις πνευματικές ιεραρχίες. Τον άνθρωπο τον θεωρούν βαρυνόμενο με το λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα» και το μόνο ευνοϊκό γι’ αυτόν είναι η είσοδός του στον «παράδεισο» όπου θα μείνει σε μία κατάσταση αιώνιας στασιμότητας ……
[6] Οι Έλληνες πιστεύουν στην ύπαρξη, πέραν των 12 ολυμπίων Θεών, σε πληθώρα άλλων Θεών (π.χ. Διόνυσος) οι οποίοι δεν αποτελούν μέλη του συμβουλίου των Θεών του Ηλιακού μας συστήματος.
[7] Σχετικά σας παραπέμπω στο λήμμα «μαύρη μαγεία» σε όλα τα λεξικά.
