Πώς μπορεί κανείς να σταθεί απέναντι στον κόσμο ενεργητικός, παρών, συνειδητός; Για μία κατηγορία καλλιτεχνών δεν αρκούν οι αίθουσες συναυλιών και η σκληρή μελέτη, αλλά η ζωή τούς καλεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι. Δεν είναι απλό. Ο πιανίστας Πάνος Καράν είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου.
Με μία προσωπικότητα που συνδυάζει την τόλμη και τη σύνεση· ο Πάνος Καράν, με βάση το Λονδίνο, κατόρθωσε πριν από δύο χρόνια να δημιουργήσει το «Keys of Change», μία πλατφόρμα ιδεών και πράξης για
Στόχος, η μουσική εκπαίδευση, μια άλλου είδους μουσικοθεραπεία, ένας ουμανισμός του καιρού μας, μία πολιτιστική πράξη στη ρίζα. Ηδη, το «Κeys of Change» έχει ταξιδέψει στον Αμαζόνιο, στη Σιέρα Λεόνε, στην Ουγκάντα, με τον Πάνο Καράν και τους συνεργάτες του, κάτι σαν «Γιατροί» πολιτισμού όχι μόνο να προσφέρουν χαρά και να ενώνουν τους ανθρώπους, αλλά και να τιμούν το όνομα της Ελλάδας. Το πιο πρόσφατο πρότζεκτ ήταν στην Ιαπωνία, στη Φουκουσίμα, μετά τον σεισμό, το τσουνάμι και το πυρηνικό ατύχημα. Είχαν προηγηθεί αποστολές τον Αύγουστο του 2011 και τον Μάρτιο του 2012 στο Τοκοχού, στα όρια της ζώνης πυρηνικού αποκλεισμού, που συμπληρώθηκαν με μία τρίτη μόλις τον περασμένο μήνα.
Ο Πάνος Καράν μαζί με άλλους δύο μουσικούς, τον φλαουτίστα Ζαχαρία Ταρπάγκο και τον πιανίστα Raul Jimenez, πήγαν στην ταλαιπωρημένη περιοχή για να παίξουν μουσική για μαθητές.
Γιατροί της ψυχής
«Επέστρεψα στο Τοχοκού για τρίτη φορά, με την καρδιά μου ανοιχτή στις πληγές των περσινών τραγωδιών…», λέει ο Πάνος Καράν. «Η λέξη Φουκουσίμα κουβαλάει μια παγωνιά που είναι δύσκολο να την εξηγήσεις. Υπάρχει μια ψυχολογική παρενέργεια που βαραίνει τον πυρήνα της ταυτότητας αυτών των κατοίκων. Είναι άνθρωποι που παραμερίστηκαν και νιώθουν ότι ξεχάστηκαν. Αλλά υπάρχει κάτι εντελώς άμεσο στην παγκόσμια γλώσσα της μουσικής και στα μηνύματα που κουβαλάει. “Είμαστε εδώ. Δεν είστε μόνοι. Είμαστε μαζί. Θέλουμε να επικοινωνήσουμε. Θέλουμε να νιώσετε καλύτερα”.
Και μετά, τα ανεκτίμητα χαμόγελα των 12χρονων μαθητών, που τα νιώθουν όλα αυτά, κι ακόμα περισσότερα, χωρίς να λένε τίποτα. Μαθητές που έχουν το θάρρος να παίξουν στη σκηνή αυτό που μόλις έμαθαν στην πρόβα, πριν από μια ώρα. Οι προχωρημένοι διδάσκουν τους αρχάριους και όλοι έρχονται στο σχολείο νωρίτερα και μένουν μέχρι αργά για να κάνουν πρόβα, μόνοι τους, χωρίς δασκάλους, απλά και μόνο επειδή το θέλουν. Πασχίζουν όσο μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με τη μουσική, να πουν αυτά που οι λέξεις δεν μπορούν».
Αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία που βίωσαν οι τρεις μουσικοί επί επτά ημέρες στην Ιαπωνία τη μεταφέρουν τώρα ως ένα μάθημα ζωής. Εκατοντάδες μαθητές στην Ιαπωνία αυτή τη φορά (σε άλλα μέρη της Νότιας Αμερικής και της Αφρικής τις προηγούμενες φορές) ανοίχτηκαν σε μια άλλη προσέγγιση. Και δεν θεωρώ αμελητέο ότι όλο αυτό το εγχείρημα έχει καρδιά έναν νέο, ταλαντούχο Ελληνα μουσικό που γυρνάει τη Γη πάνω-κάτω. Μου θυμίζει περιπτώσεις ανθρώπων που πίστεψαν σε ένα όραμα, σε μια ιδέα και είπαν «θα το κάνω πάση θυσία» γιατί η ζωή είναι «τώρα» και υπάρχουν ανάγκες. Η θεραπευτική ιδιότητα της μουσικής συνδυάζεται εν προκειμένω με τον ψυχικό δεσμό, τα βιώματα που έζησαν αυτά τα παιδιά και που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσουν.
Του Νικου Βατοπουλου για την καθημερινή
Πηγή: Καλά Νέα
