του Λευτέρη Αναστασάκη για το protagon.gr
Για τρίτη χρονιά διδάσκω εθελοντικά Μαθηματικά σε παιδιά Δημοτικού και Γυμνασίου στο Xαμόγελο του Παιδιού . Είναι ανάμεσα στα πιο όμορφα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Η χαρά του να βλέπεις ένα παιδί να καταλαβαίνει, να προοδεύει, να πιστεύει στις δυνατότητές του είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Ίσως μόνο το χαμόγελο που σου χαρίζει και το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σου λέει καθώς φεύγεις από το μάθημα, μπορούν να συμπυκνώσουν το συναίσθημα.
Αλλά δεν θέλω να σας πω για το πώς το χαμόγελο των παιδιών γλυκαίνει την ψυχή ημών
Αποσπάστηκε από τους φυσικούς του γονείς μετά από εισαγγελική παραγγελία, διότι στο οικογενειακό του περιβάλλον δεν μπορούσε να αναπτυχθεί. Όταν το είδα, συγκλονίστηκα. ΑΓΡΙΜΙ. Δεν μιλούσε ποτέ, μόνο φώναζε. Όταν το πλησίαζε κάποιος σε απόσταση μικρότερη των δύο μέτρων, τσίριζε. Ακόμη και άλλα παιδιά, όταν σιμώνανε για να παίξουν, ή για να το ταΐσουν, το μικρό φοβόταν και ούρλιαζε.
Το ξενικό του όνομα ήταν δυσνόητο, κάτι σαν «σουαϊ λι». Όλα τα παιδιά όμως στο σπίτι (28 τον αριθμό) την φώναζαν Sweet, και κυρίως της συμπεριφερόντουσαν ως Sweet. Οι εκπαιδευμένοι παιδαγωγοί προσπαθούσαν να βρουν σημείο επαφής και συνεννόησης, αλλά αντιμετώπιζαν δυσκολίες. Κάποια κορίτσια, 12 περίπου ετών, την βοηθούσαν να φάει, να πλυθεί, αλλά και αυτά δεν ξεπερνούσαν τον τοίχο της φοβισμένης κραυγής της Sweet.
Και όμως επέμειναν, εκεί! Με ένα απίστευτο ένστικτο, πάντα με χαμόγελο την βοηθούσαν να εκτελέσει ακόμα και τις πιο απλές βιοτικές λειτουργίες και παράλληλα επέμεναν να τη βάλουν στην οικογένεια του σπιτιού του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ.
Ήταν φανερό ότι το κοριτσάκι δεν καταλάβαινε λέξη Ελληνικά. Ρώτησα και μου το επιβεβαίωσαν. Δεν είναι ότι δεν μίλαγε, μάλλον δεν είχε ακούσει ποτέ Ελληνικά στον περίγυρό του… Αυτά τον Ιούνιο.
Μόλις μπήκε ο Σεπτέμβριος, πήγα όλος χαρά για τη νέα χρονιά στο σπίτι του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ. Βρήκα τους περσινούς μου μαθητές και ξεκαθαρίσαμε ότι τις 2 πρώτες εβδομάδες δεν θα κάνουμε Μαθηματικά, μόνον συζητήσεις γενικού περιεχομένου. Εκεί είδα ξανά την Sweet. Έμεινα άφωνος, αυτή όμως όχι. Μιλούσε άψογα Ελληνικά, με φράσεις που είχαν ρήματα στην υποτακτική, στην προστακτική, με λέξεις που περιέγραφαν με ακρίβεια το τι θέλει, τα αντικείμενα γύρω της… Κυρίως όμως γελούσε!!! Ήταν στα αλήθεια Sweet. Έδειχνε ευτυχισμένη.
Το ΧΑΜΟΓΕΛΟ των παιδιών έφερε πίσω ένα παιδί που αλλιώς έμοιαζε χαμένο. Έχει τελικά τόση δύναμη το χαμόγελο; Αφού έχει, γιατί τσιγκουνευόμαστε να το μοιραστούμε;
Πηγή: Καλά Νέα
